Het leven op een eiland is niet altijd een pretje

Briljant! Een van die boeken die je langzaam, aandachtig moet lezen en herlezen. Echter: zoals blijkt uit sommige andere recensies, duidelijk niet bedoeld voor mensen die niet om kunnen gaan met poëtisch taalgebruik of eenlingen die hun eigen tradities scheppen.

Ook niet geschikt voor mensen die alleen oog hebben voor 'zure beschrijvingen' van relaties met een deel van de eilandbewoners. Calidas benoemt en beschrijft een bepaalde kleingeestigheid, wrok en afgunst die ook nog steeds voorkomt in Nederland en elders.

Daarnaast behoort Calidas tot een groep auteurs die de realiteit van het leven en overleven op een eiland beschrijft. Helaas zijn er te veel mensen die denken dat het een droom is om op een eiland te leven? De realiteit is geen sprookje. Denk eens na: als dat zo is, waarom zijn dan hele dorpen in Ierland en de UK uitgestorven en tot ruine vergaan? Net als op het eiland waar Calidas met haar man terecht komt?

Na een schokkende ervaring in Londen kopen Calidas en haar partner een verwaarloosde keutelboerderij op een Schots eiland. Voor velen is zoiets een droom, een paradijs en Calidas en haar partner blijken ook een te romantisch idee te hebben van het leven op dit eiland.

Sommige zaken onderschatten ze hopeloos, waaronder een gemeenschap die vastzit in een lang vervlogen verleden met z'n tradities. Zoals vaker, worden de verschillen tussen het echtpaar en de barsten in de relatie groter. Na een paar jaar - het boek beslaat een periode van bijna 20 jaar - moet Calidas het alleen zien te rooien. Ze beschrijft hoe ze zelf een paar jaar later bijna zelfmoord pleegt.

Gebeurtenissen, persoonlijke groei, acceptatie en loslaten, het verwerken van het verleden worden allemaal in poëtische taal beschreven. Calidas is dan ook bekend als dichteres. Menig lezer zal zich realiseren dat de titel van haar boek niet alleen verwijst naar haar persoonlijke ervaringen en het eiland, maar ook naar het beroemde gedicht van John Donne.

Uiteindelijk is er het eiland, dat regelmatig onbereikbaar is, de isolatie waarin Calidas leeft; maar ook het besef, dat zij heeft wortel geschoten op dit eiland en wel degelijk deel uit maakt van de gemeenschap.

Een Guardian recensent beweert dat na publicatie van dit boek de helft van het eiland niet meer praat met Calidas? Praatte die helft dan wel met haar, vóór ze het boek schreef? Het zullen dezelfde lui zijn die zich schuldig maakten aan racisme, sexuele intimidatie, aanranding en ander 'fraais'. Het soort lui dat iemand met twee gebroken handen of polsen en armen, gewoon laat stikken - liefst nog verder de str*nt in duwt.

Calidas is sterk genoeg om dat soort lui alsnog op te zoeken en de hand toe te steken. Zij zal ongetwijfeld haar eigen vriendenkring hebben gevonden, zoals het laatste hoofdstuk aangeeft. Of zoals die Guardian recensent erkent: de andere helft van het eiland spreekt nog wel met Calidas, die wel mooi haar leven op haar manier en op haar voorwaarden vorm heeft gegeven. Is dat humbug, is dat zuur, is dat zweverig en moeilijk om te lezen?