Een "stervensverhaal"

In de nieuwe roman “Hebben en Zijn” van Dimitri Verhulst neemt het in een ongeval omgekomen hoofdpersonage Malodot ons mee naar een ‘tussenwereld’. Het is de tijdelijke verblijfplaats waar overledenen eerst moeten afkicken van het leven vooraleer hun dood definitief is. Deze tussenwereld komt niet over als de meest aangename omgeving om in te vertoeven aangezien je niet kiest wie je lotgenoten zijn en je bovendien ook in therapie moet gaan. Diegenen die er niet in slagen het leven los te laten, kunnen ook terugkeren naar de wereld der levenden. Dit tweede leven biedt echter geen opties of alternatieven aan, want het verloopt exact zoals het voorgaande.
Je kan dit boek op verschillende niveaus lezen : ofwel beschouw je het als het ‘stervensverhaal’ van Malodot en zijn we toeschouwer van zijn omzwervingen in de afkickkliniek ofwel bekijk je de talrijke verwijzingen naar recente gebeurtenissen in de wereld en de (voor)oordelen die ons voorgeschoteld worden op een andere manier.
Het verhaal is doorspekt met humor en dat maakt de roman ondanks het ernstige onderwerp ‘lichter’. Ook al valt “Hebben en Zijn” niet te vergelijken met ander werk van Verhulst, toch is het taalgebruik herkenbaar en dus vaak rauw en tegelijk gestileerd.