Hebban recensie
Foute mensen in het Capitool
Je kunt van Allan Folsom niet zeggen dat hij een veelschrijver is. Zijn nieuwste boek Dag van de samenzwering is zijn vierde boek sinds zijn debuut in 1994. Spannend zijn ze wel. Dik ook, al probeert de schrijver door het intomen van zijn aantal paginas (ditmaal 512) zijn productie in de toekomst iets te vergroten.
Tuinarchitect Nicholas Marten (in werkelijkheid ex-rechercheur John Barron) wordt vanuit Londen naar Washington geroepen waar hij op bezoek gaat bij een stervende vriendin. Zij is vermoedelijk vergiftigd. Als Marten probeert te achterhalen wat er precies gebeurd is, wordt hij door vrijwel iedereen tegengewerkt. Onverwacht wordt hij geholpen door de president van Amerika, John Henry Harris die heeft ontdekt dat een groep mensen binnen het Witte Huis de staatshoofden van Duitsland en Frankrijk wil laten vermoorden omdat zij Amerika niet willen volgen in haar Midden oosten politiek. Een slaafse huurmoordenaar oefent inmiddels op onschuldige mensen om straks klaar te zijn voor zijn grote klus: de staatshoofden. Samen met Marten en de mooie, maar mysterieuze Franse journaliste Demi Picard probeert president Harris de machtigste organisatie die de wereld ooit gekend heeft te ontmantelen.
Dag van de samenzwering is een ouderwetse Folsom. Foute topambtenaren in het Capitool, machtswellustelingen aan de top van internationale organisaties, wereldwijde dreiging, strijd om de absolute macht, moord als legitiem wapen. Het zijn de ingrediënten die ook Ludlum en James Rollins met graagte omarm(d)en. Kenmerk van deze kruising tussen avonturenroman en thriller is de enorme vaart waarmee het verhaal verteld wordt. Het perspectief wisselt veelvuldig, de locaties zijn niet te tellen en de gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op.
De verteltrant is filmisch en snel. Hier wordt niet gesolliciteerd naar een literaire onderscheiding, maar naar applaus van het publiek. De figuren zijn kleurrijk, zowel de goeden als de kwaden. Het is een rondreizend circus. Een bont gezelschap gewone mensen die het moet opnemen tegen meedogenloze aartsschurken.
Ook kenmerkend voor Folsoms manier van vertellen is de wijze waarop hij regelmatig de gebeurtenissen samenvat. Soms in dialoogvorm, onderwijzend, soms in de vorm van monologue interieur. Het doel is de lezer die snel dingen vergeet of die het boek heeft weggelegd, weer bij de les te krijgen. In tv-termen: Alles voor het plaatje. Alles moet wijken voor begrijpelijkheid.
Dag van de samenzwering is een oerspannend boek vol cliffhangers. Regelmatig worden gesproken zinnen van mensen niet afgemaakt waardoor het mysterie groeit. Raadsels te over, maar dat geldt ook voor de oplossingen die soms als konijnen uit een hoge hoed te voorschijn schieten. Folsom streeft wel degelijk naar geloofwaardigheid, maar die pogingen blijven soms steken in schoonheid. Een rechercheur die een dokter op zijn vakgebied als gelijkwaardige verhoort gaat echt te ver. Een goudeerlijke president van Amerika eveneens.
Verhalenvertellers zijn net als moppentappers een speciaal soort. Zij hebben hun eigen idioom, hun eigen ritme en hun eigen gevoel van realiteit. Of je ervan houdt of niet, onderhoudend zijn ze wel. En dat geldt zeker voor Folsom. Dag van de samenzwering is ongecompliceerd gecompliceerd. Voortreffelijk geschreven suspense. Topamusement.
Tuinarchitect Nicholas Marten (in werkelijkheid ex-rechercheur John Barron) wordt vanuit Londen naar Washington geroepen waar hij op bezoek gaat bij een stervende vriendin. Zij is vermoedelijk vergiftigd. Als Marten probeert te achterhalen wat er precies gebeurd is, wordt hij door vrijwel iedereen tegengewerkt. Onverwacht wordt hij geholpen door de president van Amerika, John Henry Harris die heeft ontdekt dat een groep mensen binnen het Witte Huis de staatshoofden van Duitsland en Frankrijk wil laten vermoorden omdat zij Amerika niet willen volgen in haar Midden oosten politiek. Een slaafse huurmoordenaar oefent inmiddels op onschuldige mensen om straks klaar te zijn voor zijn grote klus: de staatshoofden. Samen met Marten en de mooie, maar mysterieuze Franse journaliste Demi Picard probeert president Harris de machtigste organisatie die de wereld ooit gekend heeft te ontmantelen.
Dag van de samenzwering is een ouderwetse Folsom. Foute topambtenaren in het Capitool, machtswellustelingen aan de top van internationale organisaties, wereldwijde dreiging, strijd om de absolute macht, moord als legitiem wapen. Het zijn de ingrediënten die ook Ludlum en James Rollins met graagte omarm(d)en. Kenmerk van deze kruising tussen avonturenroman en thriller is de enorme vaart waarmee het verhaal verteld wordt. Het perspectief wisselt veelvuldig, de locaties zijn niet te tellen en de gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op.
De verteltrant is filmisch en snel. Hier wordt niet gesolliciteerd naar een literaire onderscheiding, maar naar applaus van het publiek. De figuren zijn kleurrijk, zowel de goeden als de kwaden. Het is een rondreizend circus. Een bont gezelschap gewone mensen die het moet opnemen tegen meedogenloze aartsschurken.
Ook kenmerkend voor Folsoms manier van vertellen is de wijze waarop hij regelmatig de gebeurtenissen samenvat. Soms in dialoogvorm, onderwijzend, soms in de vorm van monologue interieur. Het doel is de lezer die snel dingen vergeet of die het boek heeft weggelegd, weer bij de les te krijgen. In tv-termen: Alles voor het plaatje. Alles moet wijken voor begrijpelijkheid.
Dag van de samenzwering is een oerspannend boek vol cliffhangers. Regelmatig worden gesproken zinnen van mensen niet afgemaakt waardoor het mysterie groeit. Raadsels te over, maar dat geldt ook voor de oplossingen die soms als konijnen uit een hoge hoed te voorschijn schieten. Folsom streeft wel degelijk naar geloofwaardigheid, maar die pogingen blijven soms steken in schoonheid. Een rechercheur die een dokter op zijn vakgebied als gelijkwaardige verhoort gaat echt te ver. Een goudeerlijke president van Amerika eveneens.
Verhalenvertellers zijn net als moppentappers een speciaal soort. Zij hebben hun eigen idioom, hun eigen ritme en hun eigen gevoel van realiteit. Of je ervan houdt of niet, onderhoudend zijn ze wel. En dat geldt zeker voor Folsom. Dag van de samenzwering is ongecompliceerd gecompliceerd. Voortreffelijk geschreven suspense. Topamusement.
2
Reageer op deze recensie
