Grabbelton vol herinneringen

Ooit was de rapgroep De Jeugd van Tegenwoordig jong, rebels, eigenzinnig en origineel. Niet alleen hun toneelnamen, Faberyajo, Vieze Fur, Willie Wartaal en de Neger des Heils, onderscheidden zich, maar ook hun buitenissige teksten waarvan “Watskeburt” de beste representant was. Het nummer werd een enorme hit die zelfs Guus Meeuwis van de eerste plaats in de top 40 verstootte. Gouden tijden. Nu, tien jaar na de oprichting, behoort De Jeugd van Tegenwoordig tot het establishment. Dat verklaart ongetwijfeld ook hun behoefte om zoiets kleinburgerlijks als een tienjarig jubileum groots te vieren. Met een jubileumconcert en het jubileumboek: De Jeugd van Tegenwoordig…ook maar mensen, dat in het zogenaamde koffietafelformaat door Nijgh & Van Ditmar is uitgebracht.

Het boek is een grabbelton vol herinneringen geworden waarbij kosten noch moeite zijn gespaard om een diep menselijk portret van de bandleden te schetsen. Het resultaat is een eerlijk, ongecensureerd beeld van de mannen, waarbij al hun hebbelijkheden en foute karaktereigenschappen ruimschoots aan bod komen. Een goed voorbeeld daarvan is te vinden op de eerste pagina’s van het boek waar een brief is opgenomen die manager Kostijn in februari 2006 stuurde aan de groep en waarin hij de bandleden verzocht om hun optredens toch vooral “als werk” te zien en hun verantwoording ten opzichte van zaaleigenaren te nemen. Verder verzocht hij hen, naar aanleiding van de vele binnengekomen klachten, niets meer te stelen, niet meer te liegen, niets meer te slopen, niet meer te zeuren en ervoor te zorgen dat ze fysiek en geestelijk in staat waren om een show te doen.

Dat het gedrag van De Jeugd van Tegenwoordig vaak te wensen overliet en het in de kleedkamers vaak gierend uit de hand liep, zal de oprechte fan weinig uitmaken. Voor hen is het boek een heerlijk overzichtswerk vol foto’s, interviews met vrienden, collega’s en bekenden, songteksten, columns. twitterberichten, dagboekfragmenten, emails, historische feitjes, hoogtepunten en dieptepunten, onnozele niemendalletjes, onthullingen, tekeningen en soms humorvolle lijstjes zoals de favoriete places (not) to be.

Voor de buitenstaander getuigt het boek niet zozeer van muzikale genialiteit, maar meer van ongein, van puberaal gedrag van jongens die zondig stoer willen doen. Tal van keren wordt vermeld dat de bandleden straalbezopen waren en optredens maar moeilijk wisten te volbrengen. Dat wordt door de samenstellers van het boek kennelijk gezien als een kwajongensachtige deugd. Rock and roll in de polder, naar goed Amerikaanse voorbeeld: Kortom, voor de buitenstaander is De Jeugd van tegenwoordig … ook maar mensen, een overbodig boek.

Die kwalificatie zou het boek overigens tekort doen. De Jeugd van Tegenwoordig…ook maar mensen geeft een duidelijk inkijkje in de heerlijke taalwaanzin, de grillige taalassociaties en het ongekende muzikale plezier dat de drie rappers en hun producer Bas Bron nu al tien jaar lang ten gehore brengen. In dat opzicht is het jubileumboek een fraai stukje geschiedschrijving van de Nederlandse popwereld geworden. En dat is ook wat waard.