Gezwollen ego’s & kunstkringen

Het moet moeilijk zijn, een schrijvende vader en moeder die wereldberoemd zijn en dan proberen in hun voetsporen te treden. Twee verdienstelijke pogingen heeft zoon Jesse al achter de rug, Verblind en Verstoken, beiden stand-alones. Met zijn derde boek Moordkunst doet hij een grote stap vooruit.
Hoofdpersoon in het boek is de zelfvoldane kunsthandelaar Ethan Muller die een exclusieve galerie in Chelsea, New York, bezit. Op een dag wordt hij door een vriend op het spoor gebracht van een enorme collectie tekeningen die in verhuisdozen in een onbeheerd pand zijn opgeslagen. Muller die gefascineerd is door de duizenden gruwelijk gewelddadige tekeningen die, aan elkaar gelegd, één geheel vormen wil koste wat het kost de anonieme kunstenaar zien te achterhalen. Een streven waarin hij gesterkt wordt door een gepensioneerde politieman die contact opneemt met Ethan om hem te vertellen dat de afbeeldingen van de engeltjes op de tekeningen, portretten zijn van jongetjes die jaren geleden vermoord werden door een nooit gepakte seriemoordenaar. Ethan bijt zich in de zaak vast, maar er zijn krachten en personages die er net zo op gebrand zijn om de geheimen uit het verleden begraven te laten.
Moordkunst is bij tijd en wijlen een hilarisch boek waarin Jesse Kellerman met een feilloze mensenkennis alle merkwaardige, modegevoelige mensen beschrijft die er in het kunstwereldje rondscharrelen. Would-be’s, narcisten, trendsetters en trendvolgers, halfbakken artiesten en verwerpelijke nouveau riche. Kellerman signaleert zonder te kritiseren, maar de knipoog is zo duidelijk dat hij niet te missen is.
Het verhaal is op te delen in twee gelijke delen: in het eerste deel mag de lezer zich, net als de kunsthandelaar, verbazen over de gruwelijke tekeningen en de onvindbare artiest die in het verleden óf zelf een seriemoordenaar was óf uit de eerste hand politiefoto’s heeft gekregen die hij gebruikte voor zijn tekeningen. Het is een deel waarin de spanning steeds meer groeit. Niet tot ondraaglijke hoogten, dat niet, maar het is spannend.
In het tweede deel gaan we terug in de tijd en schotelt Jesse Kellerman ons een familiegeschiedenis voor die ruim 150 jaar beslaat. Een geschiedenis die kunstig verweven wordt met het verhaal rond de tekeningen en de mysterieuze onvindbare tekeningen.
Als je Moordkunst zou moeten typeren, dan dringt het woord “origineel” zich op. Het boek begint geheel in film-noir stijl en wordt voortgezet in een historische fictie-stijl. Vakkundig geschreven met grote aandacht voor de taal. De plot is knap, de dialogen zijn geestig en messcherp. Het is duidelijk dat hier iemand aan het werk is die met een natuurlijke brille dialogen uit zijn mouw schudt. Moordkunst is geen boek waarin het bloed van de pagina’s spat. Dat heeft het boek ook niet nodig. Kellerman heeft het vermogen om de lezer beheerst, maar zelfverzekerd mee te voeren en hem niet meer los te laten. Hij is de gastheer in een indrukwekkend kasteel, waar hij in een leunstoel voor het knapperend haardvuur gezeten, zijn gehoor weet te boeien met een schitterend verhaal. Want dat is Jesse Kellerman, een originele verhalenverteller pur sang.