Hebban recensie
Griezelen in Engelse traditie
Het verdwalen in bossen, bergen, labyrinten en onderaardse stelsels is door de eeuwen heen, een gewild motief in verhalen. Bekende voorbeelden zijn de Griekse mythe De Draad van Ariadne, het sprookje Klein Duimpje van de gebroeders Grimm en het romantische drama Wuthering Heights van Emily Bronté. Ook tal van horrorverhalen en avonturenromans maken veel gebruik van het Grote Verdwalen. Verdwalen betekent immers angst voor het onbekende, angst voor de dood, maar tegelijkertijd hoop om de weg terug te vinden, hoop op overleven. Krachtige, universele emoties waar lezers zich goed in kunnen herkennen.
Met name de Engelse auteurs van griezel en detectiveverhalen wisten het gegeven tot grote hoogte op te stuwen.
Havank, de schepper van de Bourgondische speurder De schaduw wordt door zijn aanstekelijke beschrijvingen van Zuid Frankrijk veelal als Francofiel beschouwd, maar in werkelijkheid was hij een liefhebber van Engeland en de Engelse lectuur/literatuur.
Zijn eerste boeken Het mysterie van St. Eustache (1935) en Het spookslot aan de Loire (1936) waren dan ook grotendeels geïnspireerd door schrijvers die deel uitmaakten van de orthodoxe Engelse traditie, gevestigd door Edgar Wallace. Boeken vol heftige slagregens, wild zwiepende bomen, krakende deuren, angstaanjagende geluiden, huilende wolven en spookachtige schaduwen.
In zijn boek De weduwe in de wilgen (1950) grijpt Havank weer terug op die traditie.
De Schaduw, alias Charles C.M. Carlier en zijn lieftallige Aranea Forster rijden met hun auto door het grillige Massief van de Westelijke Pyreneeën als ze vanwege aanhoudende sneeuwval niet verder kunnen. De weg is smal, omkeren onmogelijk en er rest hen niets anders dan onderdak te vragen in een geheimzinnig donker klooster boven op de berg.
Het is een klooster dat bewoners herbergt die zich voornamelijk schuil houden, een klooster vol sinistere hoeken en gaten, spookachtige schaduwen, sluipende wezens en angstaanjagende morbide gebruiken. Uit de ogen van de enkelingen die de Schaduw spreekt, straalt angst. Hier is iets merkwaardigs aan de hand denkt de Schaduw, iets Hoogst merkwaardigs, terwijl er een ijskoude rilling over zijn rug loopt. Hier dwaalt de dood rond en het is niet zeker of De schaduw en Aranea daaraan zullen kunnen ontkomen.
De weduwe in de wilgen is typisch een boek gebaseerd op een aaneenschakeling van griezelige momenten. Op de keper beschouwd gebeurt er weinig, maar toch weet Havank de spanning gigantisch op te drijven. Het is de spanning die angst met zich meebrengt. De Schaduw en Aranea komen een zonderlingge man tegen die luguber kijkt en de lezer voelt gevaar. Vervolgens zitten de Schaduw en zijn vriendin in hun auto voor de Abdij. Achter de ramen zien zij een even griezelige als niet te duiden processie achter de ramen. Het is donker en de natuur suist, piept en buldert. De lezer voelt zich onbehaaglijk. Dan gaat de slotpoort open met een snerpend geluid. De lezer weet dat onheil wacht. de Schaduw rijdt over de ophaalbrug de Abdij binnen, de brug gaat knarsend dicht, het blijft stil op de binnenplaats. Dat voorspelt niet veel goeds. Al bij al worden er veel paginas gebruikt om sfeer op te roepen, een alles doordringende angstaanjagende sfeer. En het moet gezegd, Havank is daar een absolute grootmeester in. De spanning wordt alleen gebroken door het humoristische geleuter van de Schaduw die verbaal alle stiltes opvult
De weduwe in de wilgen is een perfecte mix tussen de ingrediënten die Havank goed beheerst: het oproepen van spanning door middel van griezeleffecten die psychologisch gezien steeds zwaarder gaan drukken op de personages, plus de absoluut unieke verbale woordenstromen, mijmeringen, vergelijkingen en conclusies van de Schaduw. Onvergelijkbare en onvergetelijke monologen en dialogen. Heerlijk. Dat de plot, gebaseerd op een oude geschiedenis rond de Abdis van de Zwarte Wilgen, hier en daar wat absurdistische trekjes vertoont, is jammer, maar doet verder geen afbreuk aan de grote charme van het verhaal. De weduwe in de wilgen is op en top een Havank. Een beter compliment kan je niet maken.
De boekjes van Havank, waaronder De weduwe in de wilgen, liggen niet in de winkel, maar ze kunnen wel door de boekhandel besteld worden. Ook zijn ze via diverse webwinkels te koop. POD, print on demand. Speciaal voor u gedrukt.
Met name de Engelse auteurs van griezel en detectiveverhalen wisten het gegeven tot grote hoogte op te stuwen.
Havank, de schepper van de Bourgondische speurder De schaduw wordt door zijn aanstekelijke beschrijvingen van Zuid Frankrijk veelal als Francofiel beschouwd, maar in werkelijkheid was hij een liefhebber van Engeland en de Engelse lectuur/literatuur.
Zijn eerste boeken Het mysterie van St. Eustache (1935) en Het spookslot aan de Loire (1936) waren dan ook grotendeels geïnspireerd door schrijvers die deel uitmaakten van de orthodoxe Engelse traditie, gevestigd door Edgar Wallace. Boeken vol heftige slagregens, wild zwiepende bomen, krakende deuren, angstaanjagende geluiden, huilende wolven en spookachtige schaduwen.
In zijn boek De weduwe in de wilgen (1950) grijpt Havank weer terug op die traditie.
De Schaduw, alias Charles C.M. Carlier en zijn lieftallige Aranea Forster rijden met hun auto door het grillige Massief van de Westelijke Pyreneeën als ze vanwege aanhoudende sneeuwval niet verder kunnen. De weg is smal, omkeren onmogelijk en er rest hen niets anders dan onderdak te vragen in een geheimzinnig donker klooster boven op de berg.
Het is een klooster dat bewoners herbergt die zich voornamelijk schuil houden, een klooster vol sinistere hoeken en gaten, spookachtige schaduwen, sluipende wezens en angstaanjagende morbide gebruiken. Uit de ogen van de enkelingen die de Schaduw spreekt, straalt angst. Hier is iets merkwaardigs aan de hand denkt de Schaduw, iets Hoogst merkwaardigs, terwijl er een ijskoude rilling over zijn rug loopt. Hier dwaalt de dood rond en het is niet zeker of De schaduw en Aranea daaraan zullen kunnen ontkomen.
De weduwe in de wilgen is typisch een boek gebaseerd op een aaneenschakeling van griezelige momenten. Op de keper beschouwd gebeurt er weinig, maar toch weet Havank de spanning gigantisch op te drijven. Het is de spanning die angst met zich meebrengt. De Schaduw en Aranea komen een zonderlingge man tegen die luguber kijkt en de lezer voelt gevaar. Vervolgens zitten de Schaduw en zijn vriendin in hun auto voor de Abdij. Achter de ramen zien zij een even griezelige als niet te duiden processie achter de ramen. Het is donker en de natuur suist, piept en buldert. De lezer voelt zich onbehaaglijk. Dan gaat de slotpoort open met een snerpend geluid. De lezer weet dat onheil wacht. de Schaduw rijdt over de ophaalbrug de Abdij binnen, de brug gaat knarsend dicht, het blijft stil op de binnenplaats. Dat voorspelt niet veel goeds. Al bij al worden er veel paginas gebruikt om sfeer op te roepen, een alles doordringende angstaanjagende sfeer. En het moet gezegd, Havank is daar een absolute grootmeester in. De spanning wordt alleen gebroken door het humoristische geleuter van de Schaduw die verbaal alle stiltes opvult
De weduwe in de wilgen is een perfecte mix tussen de ingrediënten die Havank goed beheerst: het oproepen van spanning door middel van griezeleffecten die psychologisch gezien steeds zwaarder gaan drukken op de personages, plus de absoluut unieke verbale woordenstromen, mijmeringen, vergelijkingen en conclusies van de Schaduw. Onvergelijkbare en onvergetelijke monologen en dialogen. Heerlijk. Dat de plot, gebaseerd op een oude geschiedenis rond de Abdis van de Zwarte Wilgen, hier en daar wat absurdistische trekjes vertoont, is jammer, maar doet verder geen afbreuk aan de grote charme van het verhaal. De weduwe in de wilgen is op en top een Havank. Een beter compliment kan je niet maken.
De boekjes van Havank, waaronder De weduwe in de wilgen, liggen niet in de winkel, maar ze kunnen wel door de boekhandel besteld worden. Ook zijn ze via diverse webwinkels te koop. POD, print on demand. Speciaal voor u gedrukt.
1
Reageer op deze recensie
