Lezersrecensie
Prettig leesvoer, maar auteur kan beter
De naam van Eva García Sáenz de Urturi begon te rijzen na het verschijnen van De stilte van de witte stad (2019), het eerste deel van een aanvankelijk bedoelde trilogie, maar inmiddels uitgegroeid tot de Kraken-serie met Unia López de Ayala, voormalig inspecteur en tegenwoordig werkzaam als profiler. Het jongste deel uit de reeks is De engel van de stad, dat in 2023 is uitgebracht en zich, vanwege haar liefde voor Venetië, deels in deze stad in het noordoosten van Italië afspeelt.
Op Santa Cristina, een eiland bij Venetië, woedt al urenlang een enorme brand in het palazzo. In dit paleis bereidden enkele Spaanse boekverkopers een grote tentoonstelling voor van antiquarische boeken. Hun lichamen, maar ook dat van de moeder van López de Ayala, die eveneens in het complex aanwezig was, worden echter niet gevonden. Ongeveer tegelijkertijd onderzoekt inspecteur Estíbaliz Ruiz de Gauna de ware toedracht van de dood van Krakens vader, veertig jaar eerder. De profiler komt voor een moeilijke keuze te staan, want kiest hij ervoor om zijn oud-collega te assisteren of geeft hij de voorkeur aan zijn gezin.
De engel van de stad, alweer het vijfde deel met Unia López de Ayala, kan in principe afzonderlijk van de andere boeken uit de reeks gelezen worden, maar het is verstandig – en daarom aanbevelenswaardig – dit niet te doen. Er zijn diverse kleine verwijzingen naar voorgaande gebeurtenissen, maar het belangrijkste argument om de serie op volgorde van verschijnen te lezen, zijn toch de personages, in het bijzonder de profiler zelf. Zijn privéomstandigheden worden in dit boek meer onder de aandacht gebracht dan in de andere. Dit komt voornamelijk omdat er voor zijn moeder Ítaca Expósito een grotere en tevens belangrijke rol is weggelegd. Hierdoor komt de lezer niet alleen iets meer over López de Ayala’s vroegere leven te weten, maar ook over dat van zijn biologische moeder.
Het verhaal heeft twee verhaallijnen (één in 1992 en één in 2022) en wordt daarom vanuit afwisselende en verschillende perspectieven verteld. Aanvankelijk heeft er alle schijn van dat beide subplots niets met elkaar te maken hebben, maar pas tegen het eind wordt het onderlinge verband duidelijk. Voor het echter zover is, zijn er diverse ontwikkelingen, waaronder enkele onverwachte. Toch zijn er ook een paar gebeurtenissen die je op voorhand ziet aankomen en sommige zijn zelfs enigszins onrealistisch. Desondanks weet de thriller over het algemeen te boeien, hoewel enkele passages in het verleden de aandacht bijna doen verslappen. Door deze fragmenten net op tijd af te ronden, lukt het de auteur dit te voorkomen.
De schijfstijl van García Sáenz de Urturi is aangenaam, sfeervol en wisselend, want die in het verleden is enigszins sterieler, iets afstandelijker en voornamelijk veroorzaakt doordat de desbetreffende hoofdstukken in de tweede persoon geschreven zijn. Ondanks allerlei verwikkelingen is de spanning in het verhaal niet zinderend. Natuurlijk zijn die momenten er wel, is het bij vlagen ronduit mysterieus en wordt de lezer zo nu en dan absoluut nieuwsgierig gemaakt. Het is niettemin te weinig om in dit geval van een rollercoaster of pageturner te kunnen spreken. Daarvoor is het allemaal een tikkeltje te braaf.
De auteur heeft er overigens wel voor gezorgd dat de plot, die prima is opgebouwd, een afgerond geheel vormt en dat de meeste vragen zijn beantwoord. Het enige waar de lezer ongetwijfeld wat meer over te weten zal willen komen, is het gezinsleven van López de Ayala, want daarin kunnen een paar losse eindjes nog dichtgeknoopt worden. Ales bij elkaar genomen is De engel van de stad zonder meer prettig leesvoer, maar de García Sáenz de Urturi kan beter, dat heeft ze namelijk al bewezen.
Op Santa Cristina, een eiland bij Venetië, woedt al urenlang een enorme brand in het palazzo. In dit paleis bereidden enkele Spaanse boekverkopers een grote tentoonstelling voor van antiquarische boeken. Hun lichamen, maar ook dat van de moeder van López de Ayala, die eveneens in het complex aanwezig was, worden echter niet gevonden. Ongeveer tegelijkertijd onderzoekt inspecteur Estíbaliz Ruiz de Gauna de ware toedracht van de dood van Krakens vader, veertig jaar eerder. De profiler komt voor een moeilijke keuze te staan, want kiest hij ervoor om zijn oud-collega te assisteren of geeft hij de voorkeur aan zijn gezin.
De engel van de stad, alweer het vijfde deel met Unia López de Ayala, kan in principe afzonderlijk van de andere boeken uit de reeks gelezen worden, maar het is verstandig – en daarom aanbevelenswaardig – dit niet te doen. Er zijn diverse kleine verwijzingen naar voorgaande gebeurtenissen, maar het belangrijkste argument om de serie op volgorde van verschijnen te lezen, zijn toch de personages, in het bijzonder de profiler zelf. Zijn privéomstandigheden worden in dit boek meer onder de aandacht gebracht dan in de andere. Dit komt voornamelijk omdat er voor zijn moeder Ítaca Expósito een grotere en tevens belangrijke rol is weggelegd. Hierdoor komt de lezer niet alleen iets meer over López de Ayala’s vroegere leven te weten, maar ook over dat van zijn biologische moeder.
Het verhaal heeft twee verhaallijnen (één in 1992 en één in 2022) en wordt daarom vanuit afwisselende en verschillende perspectieven verteld. Aanvankelijk heeft er alle schijn van dat beide subplots niets met elkaar te maken hebben, maar pas tegen het eind wordt het onderlinge verband duidelijk. Voor het echter zover is, zijn er diverse ontwikkelingen, waaronder enkele onverwachte. Toch zijn er ook een paar gebeurtenissen die je op voorhand ziet aankomen en sommige zijn zelfs enigszins onrealistisch. Desondanks weet de thriller over het algemeen te boeien, hoewel enkele passages in het verleden de aandacht bijna doen verslappen. Door deze fragmenten net op tijd af te ronden, lukt het de auteur dit te voorkomen.
De schijfstijl van García Sáenz de Urturi is aangenaam, sfeervol en wisselend, want die in het verleden is enigszins sterieler, iets afstandelijker en voornamelijk veroorzaakt doordat de desbetreffende hoofdstukken in de tweede persoon geschreven zijn. Ondanks allerlei verwikkelingen is de spanning in het verhaal niet zinderend. Natuurlijk zijn die momenten er wel, is het bij vlagen ronduit mysterieus en wordt de lezer zo nu en dan absoluut nieuwsgierig gemaakt. Het is niettemin te weinig om in dit geval van een rollercoaster of pageturner te kunnen spreken. Daarvoor is het allemaal een tikkeltje te braaf.
De auteur heeft er overigens wel voor gezorgd dat de plot, die prima is opgebouwd, een afgerond geheel vormt en dat de meeste vragen zijn beantwoord. Het enige waar de lezer ongetwijfeld wat meer over te weten zal willen komen, is het gezinsleven van López de Ayala, want daarin kunnen een paar losse eindjes nog dichtgeknoopt worden. Ales bij elkaar genomen is De engel van de stad zonder meer prettig leesvoer, maar de García Sáenz de Urturi kan beter, dat heeft ze namelijk al bewezen.
1
Reageer op deze recensie
