Geen pageturner, eerder dertien in een dozijn

Nadat Emiko Jean in 2015 debuteerde met We’ll never be apart, een psychologische thriller voor jongeren, keerde ze het spannende genre de rug toe en schreef ze diverse Young Adult-romans, waarvan een tweetal in het Nederlands is vertaald. Ze heeft echter altijd al voor volwassenen willen schrijven en het krijgen van kinderen was het laatste duwtje in haar rug om daar daadwerkelijk toe over te gaan. Vervolgens verscheen in 2024 The return of Ellie Black, dat een jaar later in een Nederlandse vertaling van Caecile de Hoog werd uitgebracht.

In het Capitol State Forest in Washington treffen twee wandelaars een meisje aan die hen vertelt dat ze de twee jaar eerder vermiste Elizabeth (Ellie) Black is. Rechercheur Chelsey Calhoun krijgt de taak om te achterhalen wat er exact met haar is gebeurd, waar ze al die tijd vastgehouden is en bovenal door wie. Ellie weigert echter veel prijs te geven en als ze al iets onthult, merkt Chelsey dat dit niet de waarheid is. Desondanks ontdekt de politie dat het meisje niet de enige is die de afgelopen jaren plotseling is verdwenen.

Vermissingen van meisjes, een eigenwijze rechercheur die tegen de orders in op een bepaald moment haar eigen gang gaat én een afgezonderde en bosrijke omgeving. Zomaar een paar elementen die Jean in De terugkeer van Ellie Black heeft gebruikt, maar tevens in erg veel andere thrillers voorkomen. Origineel en vrij van clichés is haar debuut voor volwassen lezers dus niet, hoewel het uitgangspunt van het verhaal wel enigszins onderscheidend is. Een andere dissonant is dat de auteur de man regelmatig in een kwaad daglicht stelt en de vrouw als weerloos en eeuwig slachtoffer neerzet. Natuurlijk wordt het meeste geweld tegen vrouwen door mannen gepleegd, maar in dit boek wordt hier wel heel erg de nadruk op gelegd en wekt de auteur de indruk dat er zo goed als geen goede mannen en sterke vrouwen zijn. De realiteit is echter anders!

De thriller heeft twee verhaallijnen die afwisselend vanuit de perspectieven van Chelsey Calhoun en Ellie Black worden verteld. Over het algemeen zorgt een dergelijke opzet ervoor dat de lezer voortdurend nieuwsgierig is naar wat er gebeurd is en naar wat er nog staat te gebeuren. Deze keer is daar echter zo goed als geen sprake van, want wat de auteur hem voorschotelt, is een overwegend saai en eentonig verslag van gebeurtenissen en een politieonderzoek dat maar niet wil vlotten. Het gevolg is een grotendeels zoutloos plot waarin de spanning ver te zoeken is. Pas richting het eind – de ontknoping is in zicht – doet zich een kleine kentering voor en beginnen de echte thrillerkenmerken in beperkte mate zichtbaar te worden, zij het voor korte duur. De verschillende voorvallen die zich dan voordoen, maar ook de aanleiding tot de ontvoeringen die in de slotfase aan het licht komen, zijn echter tamelijk vergezocht.

Jean heeft een nogal afwijkende, opvallende en zakelijke schrijfstijl waardoor de personages niet leven en het verhaal geen gevoel of ziel bevat. Een van de redenen daarvan is dat behoorlijk wat hoofdstukken een opsomming van feiten zijn en alles op een afstandelijke manier wordt gebracht. De gedeelten waarin Ellie het woord heeft, zijn nog het meest aansprekend en de lezer kan zich daarom voorstellen hoe zij zich zowel tijdens als na haar gevangenschap moet voelen. Verder heeft de plot een goede en verzorgde opbouw waarin stukje bij beetje iets meer wordt onthuld, maar verrassingen zo goed als uitblijven. Over het geheel genomen valt er op De terugkeer van Ellie Black te veel aan te merken om een onvervalste pageturner genoemd te mogen worden. Het boek heeft immers meer weg van dertien in een dozijn.