Lange wachten was de moeite meer dan waard

De lezer heeft er lang om moeten wachten, maar een kleine zeven jaar na de verschijning van Oktober (2018), de zeer succesvolle en tot televisieserie verfilmde debuutthriller van scenarioschrijver Søren Sveistrup, is diens opvolger uitgebracht: Koekoeksjong (2025). Opnieuw is er een zeer belangrijke rol weggelegd voor rechercheur Naia Thulin, sinds haar laatste moordzaak werkzaam bij het Nationaal Centrum voor Cybercriminaliteit, en onderzoeker Mark Hess.

Thulin, die eigenlijk geen zware zaken meer wil afhandelen, wordt gevraagd om een de vermissing van een gescheiden vrouw te onderzoeken die al geruime tijd werd gestalkt en anonieme berichten ontving. Dit doet haar denken aan de nog steeds onopgeloste moord op de toen negentienjarige Caroline Holst, inmiddels twee jaar geleden. Samen met Hess duikt ze in zowel de vermissingszaak als de moord op de jonge vrouw. Ze vermoeden dat het om dezelfde dader gaat, die ook nog eens een bizar spelletje speelt. Als er weer iemand verdwijnt, zetten ze alles op alles om nieuwe slachtoffers te voorkomen.

Het eerste hoofdstuk van het verhaal, dat zich in 1992 afspeelt, krijgt de lezer meteen in zijn greep. Niet dat er dan al erg veel gebeurt, maar er heerst een enigszins onheilspellende sfeer en wat misschien wel het meest belangrijk is, is dat je nieuwsgierigheid gewekt wordt. Vervolgens is het zo’n dertig jaar later en staat de politie voor een raadsel als zich in relatief korte tijd een aantal gebeurtenissen voordoen. Uiteraard vraag je je dan af wat die voorvallen met de toestand uit het verleden te maken hebben, laat daar tevens je eigen gedachten over gaan, waarna je denkt te weten hoe de vork in de steel zit. Dan blijkt in de eindfase dat hier helemaal niets van klopt en dat de auteur dus voor een behoorlijke verrassing heeft gezorgd.

Voor het zover is, gebeurt er meer dan genoeg. Sveistrup zorgt voor talloze plotwendingen, diverse intriges en hij vertelt tevens een en ander over de privéomstandigheden van de protagonisten Thulin en Hess. Hiermee gaat hij in feite door met hun ontwikkeling – waar hij in het eerste deel al mee begonnen is – en krijg je een nog beter beeld van beiden. Dit wil overigens niet zeggen dat de lezer iets mist als hij dat niet gelezen heeft. In geen geval, want de verhaallijnen in dit boek zijn uitstekend afzonderlijk van die in het andere te volgen, ondanks dat er wel enkele kleine verwijzingen naar eerdere voorvallen zijn. Vanzelfsprekend zijn er nog diverse andere personages die het boek kleur geven en hetgeen over hen verteld wordt, is voldoende om een gedegen indruk van hen te krijgen. Op één persoon na: de antagonist. Dit is iemand met twee gezichten en derhalve moeilijker te peilen.

De auteur zorgt voor een hoge mate van afwisseling, waardoor het verhaal nooit saai of vervelend is. Het ene moment is er iets in een van de privélevens van de protagonisten aan de hand, het andere moment gebeurt er iets onverwachts in het onderzoek zodat dit het rechercheteam zich ergens anders op moet richten. In feite weet je dus nooit waar je echt aan toe bent. Door deze opzet bevat de thriller meer dan voldoende spanning, die zo nu en dan zelfs grotere vormen aanneemt. Bijna on-Scandinavisch. Een rijmpje dat kinderen bij het spelen van verstoppertje zingen en waar de dader gebruik van maakt, is een mooie vondst en vergroot de geheimzinnigheid.

Sveistrups schrijfstijl is vlot, toegankelijk en beeldend, waardoor goed te merken is dat hij ervaring heeft met het schrijven van scenario’s. Het tempo van het verhaal ligt redelijk hoog, hoewel er ook diverse rustmomenten zijn ingebouwd. De lezer heeft betrekkelijk lang moeten wachten op de tweede Thulin en Hess, maar dit is achteraf gezien alleszins de moeite waard, want met Koekoeksjong heeft de auteur weer een prima thriller afgeleverd.