Allemaal net niet

In 2014 debuteerde Lex Passchier met de thriller Moordvrouw. Witte leugens, dat gebaseerd was op de gelijknamige televisieserie, waarvoor hij een zestal seizoenen het script heeft geschreven. Sinds 2011 had hij echter al een contract liggen voor een eigen boek, maar door zijn reguliere werkzaamheden kwam hij echter niet aan schrijven toe. Uiteindelijk kwam het er dan toch een keer van, hetgeen resulteerde in De val van Tammy Davidson dat in 2024 verscheen en waarvan de filmrechten meteen zijn verkocht.

Puck, haar man Abel en hun driejarig zoontje Marnix zijn op vakantie in Zuid-Frankrijk als zich iets verschrikkelijks voordoet. Ongeveer tegelijkertijd wordt in Nederland een vrouw vermoord en de politie heeft al snel ontdekt wie haar heeft omgebracht. Later komt ook de link met Puck naar boven drijven. Het blijkt arresteren te zijn om de dader (Jonathan) te arresteren, want hij weet uit handen van de recherche te blijven. Om meer informatie te achterhalen reist rechercheur Cees Vermunt zelfs af naar Griekenland, waar een jonge vrouw, die daar even tot rust wil komen, hem hierbij behulpzaam kan zijn.

Het verhaal bestaat uit een proloog en vier delen, die elk een andere strekking hebben, maar, zo blijkt uit het verloop van de gebeurtenissen, alle met elkaar te maken hebben. Aanvankelijk lijkt dat er echter nog niet op en daarom is de lezer nieuwsgierig naar het onderlinge verband, dat pas ver over de helft inzichtelijk wordt. De manier waarop de verschillende verhaallijnen samenkomen is ingenieus bedacht en de samenhang tussen twee daarvan zie je niet aankomen. Die wending is jammer genoeg een van de spaarzame grote verrassingen die het boek te bieden heeft, want in feite schrijdt het grootste deel van de plot zich gestaag en niet al te opzienbarend voort. De paar kleine twists die er zijn, zorgen niet voor veel verbazing en laten de wenkbrauwen van de lezer zeker niet fronsen.

Door de opzet en de inhoud van met name het eerste deel en een groot aantal dagboekfragmenten is de spanning minimaal. Tot de ontknoping, waarin wel diverse spannende scènes voorkomen, is daar slechts af en toe sprake van. Veel is gericht op familiaire omstandigheden en bepaalde psychologische aspecten. Interessant, dat zonder meer, maar de wijze waarop de auteur dit naar voren brengt, heeft weinig van doen met een thriller. Het boek kan daarom met hetzelfde gemak doorgaan voor een roman. Voor een deel is dit te begrijpen, want dit genre heeft een wezenlijke invloed op een tragisch voorval. Desondanks sneeuwen de thrillerkenmerken behoorlijk onder en talloze uitgebreide uiteenzettingen zorgen ervoor dat legio fragmenten nogal stroperig zijn.

Omdat het aantal personages beperkt is, komen de belangrijkste ruimschoots aan bod en daardoor krijg je een goede indruk van hen. Een van de meest interessante is Jonathan en door de fragmenten uit zijn dagboek krijg je mee hoe zijn jeugd geweest is, verplaats je je als het ware in zijn hoofd en kun je je tevens voorstellen dat diverse situaties bepalend zijn geweest voor zijn latere leven. Aan de ene kant heb je daardoor met hem te doen, aan de andere kant is dat wat lastiger, omdat je weet wat hij gedaan heeft en welke gedachten regelmatig in hem opkomen.

Een leuke bijkomstigheid is dat Passchier een aantal literaire klassiekers een rol in het verhaal heeft gegeven en dat sommige omstandigheden daaraan gerelateerd kunnen worden. Daarnaast heeft hij er eveneens enkele maatschappelijke thema’s in verwerkt, hierdoor komt een en ander realistisch over. Toch kan dit alles niet verhullen dat De val van Tammy Davidson niet de spanning heeft die het wel zou kunnen hebben, dat er te weinig spectaculaire afwisseling is en het tempo over het algemeen te traag is.