Boeiende en intrigerende roman

De verloren apotheek, het in 2021 verschenen debuut van de Amerikaanse Sarah Penner bracht haar meteen op de New York Times bestsellerlijst. Inmiddels heeft ze haar derde roman uitgebracht: De schat van Amalfi (2025), waarvoor ze behoorlijk wat onderzoek heeft verricht. Een tweetal reizen naar Amalfi, een kustplaatsje in het zuidwesten van Italië, heeft haar geïnspireerd om deze locatie, die beroemd is om zijn schitterende kustlijn, als uitgangspunt voor de roman te gebruiken.

In het voorjaar van 1821 voeren twaalf vrouwen, onder leiding van Mari DeLuca, een ritueel (stregheria) uit om Positano, het dorp waarin ze wonen, te beschermen tegen kwade invloeden, met name de zee en wat daarvandaan komt. Twee Napolitaanse broers ontdekken dit en willen hiervan profiteren waardoor Mari een lastige keuze moet maken. Twee eeuwen later leidt scheepsarcheoloog Haven Ambrose een duikexpeditie naar de talloze wrakken die in de zee bij het plaatsje liggen. Tijdens haar onderneming vindt ze eveneens informatie over hekserij en niet toegestane liefde.

Het verhaal bestaat uit twee verhaallijnen waar een periode van tweehonderd jaar tussen zit en waarin logischerwijs de protagonisten van elkaar verschillen. Ook de strekking van beide verhalen is geheel anders, onder andere door de opzet. Er zijn echter diverse paralellen te ontdekken waardoor er in de loop van de plot meer overeenkomsten zijn dan aanvankelijk lijkt. Dit is een interessant gegeven, want het verhaal in het verleden is over het algemeen volledig anders dan dat in het heden. In beide gevallen geldt dat de lezer in het begin nieuwsgierig wordt naar het verloop van de gebeurtenissen, maar ook naar de omstandigheden van zowel Mari als Haven. Dit komt mede omdat bepaalde voorvallen en gebruiken, met name die aan het begin van de negentiende eeuw, behoorlijk mysterieus zijn en soms zelfs aan bijgeloof doen denken.

Ondanks de niet al te uitvoerige beschrijving van de schilderachtige Amalfikust en de daaraan gelegen plaatsen kan de lezer zich wel degelijk een voorstelling maken van deze omgeving. Toch zijn het voornamelijk de vele scènes en de levendige karakterisering van de personages die hier debet aan zijn. Je leeft met de meeste van hen mee en ziet voor je hoe ze, om maar een voorbeeld te noemen, de zee op gaan of op een scootertje door de straten van een klein dorpje rijden. De auteur heeft er overduidelijk voor gekozen om meer nadruk op deze personen en hun besognes te leggen dan op een feeërieke schets van het landschap. Op zich jammer, maar absoluut niet onoverkomelijk, want een aantal personages sluit je beslist in je hart waardoor de rest eigenlijk minder belangrijk is.

De schrijfstijl van de auteur is over het algemeen erg toegankelijk en flexibel. De ene keer informeel, de andere keer iets zakelijker, ze varieert wanneer het noodzakelijk is. Hoewel dit boek in feite een roman is, bevat het tevens een paar kenmerken van andere genres. Bij tijd en wijle is het spannend, er is geheimzinnigheid en aan het eind van de plot lijkt het – je had niet anders verwacht – op een feelgood. Penner komt er zelf ook rond voor uit dat ze niet in hokjes denkt en dat ze genre-overschrijdend werkt. Het lijkt erop dat ze eveneens veel historische feitjes in het verhaal heeft verwerkt, maar niets is minder waar. Het meeste is volledig fictief, waaronder de vele scheepswrakken die op onverklaarbare wijze op de zeebodem terecht zijn gekomen.

Na een korte aanloop waarin je je afvraagt in welke richting de plot zich zal bewegen, begint De schat van Amalfi te boeien en daarnaast tevens te intrigeren. Op momenten is het enigszins ongeloofwaardig, maar dat past helemaal in de geest van het verhaal en daarom valt het op den duur niet eens meer op. Uiteindelijk sluit Penner de roman af met een zin die veel waardevoller is dan welk materieel bezit dan ook. Al met al dus een overdenking die velen zich ter harte kunnen nemen.