De schaduw van de wind gaat van start wanneer een vader zijn tienjarige zoon, genaamd Daniel, meeneemt naar ‘het kerkhof der vergeten boeken’. Toen ik dit las dacht ik dat ik mij per ongeluk in één van Zafóns jeugdromans waande. Het ‘kerkhof der vergeten boeken’ vind ik persoonlijk eerder een naam voor de boeken van ‘kippenvel’ die ik één voor één verslond toen ik tien jaar was. Hier mag Daniel één boek kiezen uit een majestueuze collectie. De keuze van Daniel gaat uit naar een boek genaamd ‘De schaduw van de wind’ geschreven door Julian Carax. Daniel gaat volledig op in het boek en leest heel de nacht door, tot hij het helemaal heeft uitgelezen. Daniel wil meer te weten komen over deze auteur maar er blijkt een groot mysterie rond deze persoon te circuleren. Hij besluit om toch verder naar informatie te zoeken. Dit blijkt niet enkel een zoektocht te zijn naar Julian Carax maar ook naar zichzelf, een zoektocht waarin hij wordt blootgesteld aan de realiteit van het leven, een zoektocht waarin hij bondgenoten zal vinden evenals rivalen, maar vooral een zoektocht die Daniel beïnvloedt in zijn opvoeding en levensbeschouwing.
Net als Daniel kon ik het boek niet laten liggen. De auteur zorgt ervoor dat je steeds wordt geboeid door het verhaal, en net wanneer je denkt dat hij toch aan het einde van zijn Latijn is, neemt het verhaal plots een andere wending waardoor je als het ware gedwongen wordt om verder te lezen. Dit gecombineerd met de prachtige schrijfstijl van Zafón, maakt van dit boek één van de beste die ik ooit gelezen heb en dat is beslist niet eufemistisch uitgedrukt.
De perfectie bestaat volgens mij niet, dus nu zal de criticus in mezelf de bovenhand nemen. Wat mij toch wel stoorde in het boek is de mate waarin het werkwoord ‘interrumperen’ voorkwam. Ik vermoed dat de oorzaak van dit fenomeen toe te schrijven is aan de vertaler, Nelleke Geel, hier kan ik uiteraard geen duidelijk antwoord op formuleren. Een beter surrogaat zou, volgens mij, het ietwat simpelere ‘onderbreken’ zijn.
Wat mij ook wel opviel is dat Zafón tijdens zijn beschrijvingen zeer veel gebruik maakt van kleuren. Dit zorgt niet bepaald voor een minder goede leeservaring, het was simpelweg iets dat mij in het oog sprong.
Kortom: De schaduw van de wind was voor mij een boek dat me heeft geraakt. Een boek die emoties bij mij heeft teweeggebracht die ik niet kan benoemen. Het is een aanrader voor iedereen die graag leest en niet bang is om aan een dik boek te beginnen. Ten slotte wil ik eindigen met een fragment uit het boek: “Julian had me eens gezegd dat een verhaal een brief was die de auteur aan zichzelf schreef om hem dingen te vertellen waar hij op een andere manier niet achter zou kunnen komen.” Iedereen interpreteert dit op zijn eigen manier. Ik doe dit als volgt: Als hierin zich enige grond van waarheid schuilhoudt dan zou dhr. Carlos Ruiz Zafón nu de waarheid van ons bestaan stiekem verbergen in zijn bewustzijn.