Te beschrijvend

Henry Porter wordt vergeleken met grootheden als Ludlum en John le Carré. Dat de man bekend is met de pen valt af te leiden aan zijn carrière als journalist. Momenteel is Porter hoofdredacteur van Vanity Fair en schrijft hij commentaren en reportages voor de grotere Engelse kranten. Imperium is zijn derde thriller en het tweede boek waarin serieheld Robert Harland zijn opwachting maakt.

Als de naaste adviseur van de president van de Verenigde Staten zich nietsvermoedend begeeft op vliegveld Heathrow wordt hij bruut geliquideerd. Vlak daarna komen een Pakistaanse werknemer van het vliegveld en zijn gezin om bij een dubieuze brand. De link met de moord op adviseur Norquist is snel gelegd. Zowel de CIA als de SIS zijn er op gebrand de daders te vinden en te straffen. Het blijkt geen eenvoudige taak om uit de verwarde kluwen van aanwijzingen de juiste sporen te filteren. Maar, dat de aanslag is gepleegd door een cel van Al Qaeda is meer dan duidelijk…

Sinds de aanslagen van 11 september is het moslimterrorisme een dankbaar onderwerp voor thrillerschrijvers. Ook Henry Porter heeft dit onderwerp gekozen als uitgangspunt voor zijn derde thriller. Hoewel de frequente terugkeer van dit thema kan gaan vervelen, levert het ook voldoende vergelijkingsmateriaal op. Daardoor kan ik stellen dat het boek van Henry Porter wat mij betreft niet als beste uit de verf komt. Een auteur als Glenn Meade bijvoorbeeld is er veel beter in geslaagd het ‘terrorismeconcept’ in een geslaagde thriller uit te werken.

Het boek van Porter heeft me niet echt in zijn greep gekregen. Het was niet echt meeslepend en kwam zeer beschrijvend over. De lezer beleeft van een afstandje de speurtocht naar de Al Qaeda cel, maar ‘voelt’ de spanning die dat ongetwijfeld met zich meebrengt niet. Ook de karakters konden mij niet ontzettend boeien, aardige mensen maar niets bijzonders. De vrouw (Isis Herrick) in het geheel was zoals altijd mooi, serieheld Harland kampt nog steeds met zware verwondingen die hij een eeuwigheid geleden heeft opgelopen en de immer gevoerde strijd tussen en binnen de veiligheidsdiensten is prominent door het verhaal heen geweven. Natuurlijk voelen Harland en Herrick zich bijzonder tot elkaar aangetrokken. Ook dit is clichématig. Hoe vaak gebeurt het niet in boeken dat de samenwerking tussen man en vrouw eindigt in een amoureus avontuur?

Porter heeft voor zijn verhaal een aantal elementen gebruikt die voortkomen uit de realiteit (marteling van Al Qaeda verdachten, Al Qaeda cel in Albanie, Amerikaan die meestrijd tegen zijn eigen land). Porter weet wel de complexiteit van het Al Qaeda netwerk goed neer te zetten. Ook het feit dat mensen met een islamitisch uiterlijk in de huidige wereld al bij voorbaat verdacht zijn zet hij treffend neer. Toch vertoonde de plot wat mij betreft wat hiaten. Door het gebruik van mijn logische verstand kwam ik er wel uit, maar het gaf geen mooi ‘rond’ gevoel.

Het verhaal begint met de moord op de Amerikaanse adviseur Norquist en de speurtocht naar de daders. Uiteindelijk eindigt het geheel na een aantal omzwervingen bij een reeks geplande aanslagen van Al Qaeda die al dan niet op tijd verijdeld worden. Het boek sluit af op typisch Amerikaanse wijze, hoewel de auteur toch van Engelse origine is. De laatste pagina’s zijn namelijk ingeruimd voor een flinke dosis moralisme, normen en waarden. Een beetje in de trant van ‘wat hebben we er nu van geleerd’. Hoewel dit niet bijster origineel was, heeft het me niet gestoord. Het is goed om je af en toe eens af te vragen waar je mee bezig bent. Hoeveel mensenlevens mag je opofferen om een hoger doel te bereiken? Hoe broos is de scheidslijn tussen het handhaven van normen, waarden en idealen en het moment waarop je alles loslaat? Overpeinzingen waarvan de antwoorden in theorie en praktijk wel eens mijlenver uit elkaar zouden kunnen liggen…