Teleurstellend

Laura Lippman is alom geprezen voor haar serie rondom de privé-detective Tess Monoghan. Zo won dan ook diverse awards met deze boeken. Tijd dus om kennis te maken met deze geroemde schrijfster en haar eigenzinnige hoofdpersoon.

Als de zaken even wat minder gaan krijgt privé-detective Tess Monoghan bezoek van een merkwaardige potentiële klant. Dit kleine, dikke mannetje met korte beentjes en een bol buikje, beweert te zijn opgelicht door een man die elk jaar op 19 januari verschijnt bij het graf van Edgar Allan Poe met drie rozen en een halve fles cognac. Aan Tess de taak om de man hierop aan te spreken. Hoewel ze het geld goed kan gebruiken wijst ze de potentiële klant toch de deur omdat ze het zaakje niet vertrouwt. Haar nieuwsgierigheid is echter wel geprikkeld en ze besluit in de nacht van 19 januari toch te gaan waken bij het graf van Poe. Op het moment dat de onbekende man (Poe Prooster) bij het graf staat, verschijnt er nog een tweede man. Plotseling klinken er schoten en valt één van de mannen neer terwijl de andere wegvlucht. Ineens is Tess onbedoeld getuige van een moord en kan ze de zaak niet meer naast zich neerleggen. Als ze vervolgens attenties ontvangt van de moordenaar met cryptische aanwijzingen kan ze niet anders dan de dader proberen te achterhalen…

Ik ben persoonlijk altijd erg gecharmeerd van eigenzinnige, charmante en pittige vrouwelijke privé-detectives. Kate Brannigan van Val McDermid is er bijvoorbeeld zo een. Deze dame fungeert als de spil in lekkere ongecompliceerde misdaadverhalen met recht toe recht aan oplossingen en een flinke dosis humoristische zelfspot. Deze elementen kon ik in Nachtelijk ritueel niet terugvinden. In plaats van een vlot lezend boek met interessante hoofdpersonen, een boeiend plot en creatief speurwerk heeft Lippman het tegenovergestelde neergezet.

Ik moest mezelf echt door het boek heen slepen. Spanning zat er wat mij betreft niet in, goede grappen bleven achterwege en Tess Monoghan en haar tegenspeelsters vond ik vrij vlakke personen. En dat nog wel terwijl Harlan Coben (een van mijn favoriete auteurs) op de achterflap beweert dat ‘de personages zo echt zijn dat je het gevoel hebt dat je ze gewoon kunt opbellen’… Ik heb die behoefte in ieder geval niet gekregen. Ook de plot boeide me niet, evenals de ontknoping. Het verrassingseffect dat Lippman waarschijnlijk beoogde met de climax, had op mij geen vat. Ik kan niet oordelen over de andere boeken in deze serie, maar dit exemplaar vond ik ronduit teleurstellend.