Neem die geit!

Ik ben nog jong. Soms met de illusie dat ik al een gevorderde lever (levende? levenaar?) ben, soms kwetsbaar als een baby die haar armpjes uitstrekt naar iemand die groter, ouder en wijzer is. Die me oppakt en me weer neerzet op de plek waar ik hoor te zijn, en het liefst pas als ík er klaar voor ben. Leven. Hoe moet dat eigenlijk? Waarschijnlijk net als vele anderen, moi incluis, is Claudia de Breij, gedreven door – jawel – het leven, op een moment gekomen waarop het verlangen naar het antwoord op die vraag te groot werd om te laten rusten. Een grandioos moment, mag ik wel zeggen, daar op dat moment dit boek ontsproten is. Zoekende naar houvast, wijsheid en nieuw vertrouwen, gingen zij en haar zaken- en levenspartner Jessica van Geel in gesprek met grootse namen. Grootse namen horende bij grootse mensen die ons voorgingen. Die al heel wat afgeleefd hebben, hopelijk nog heel wat af te leven hebben, en die bereid waren daar best een heel inspirerend boekje over open te doen. Vaak zonder dat de geïnterviewden zich bewust waren van de ankers die ze met hun verhalen bij zich droegen, pikte Claudia ze er feilloos uit en deelde ze met ons. Gemengd met een intiem kijkje in de keuken, de woonkamer en het bed van Claudia, over hoe zij de dingen wel of juist niet doet, is met Neem Een Geit een 208-pagina’s tellende blauwdruk van het leven ontstaan. Een subtiel malletje. In plaats van een belerend u-moet-en-u-zal, neemt Claudia de lezer mee in haar zoektocht. Op de recht-door-zee en humoristische manier die haar zo eigen is. Bovendien schittert haar eigen wijsheid en authentieke zelf, zo parallel aan wat zij op het podium laat zien, tussen de regels door. Eenieder die het zichzelf toestaat een ferme, uitgestoken hand vast te pakken, zal vanaf bladzijde één aan de lippen hangen van Hanneke Groenteman, Erica Terpstra, Paul van Vliet, Hedy d’Ancona, Claudia’s pedicure en vele anderen. (Claudia, of je een vervolg wil schrijven met daarin wat de geïnterviewden tegen uitgelubberde onderlippen kunnen doen?) Zij gingen ons voor, zij deden het al eerder. De drempel overgaan waar ik nog steeds niet overheen kan kijken, de sprong wagen in het diepe, terwijl jij nog wat wiebelig op het randje staat. Rouwen en liefhebben. Leven. En óók als je met Neem Een Geit verwacht een gebruiksaanwijzing van het leven gepresenteerd te krijgen (en die dan wél leest), of juist dan: sla hem open, sla het op en geef het door. Wat mij betreft is dat levensles numero één die Claudia ons met haar boek probeert mee te geven: wij zijn allen op zoek en schrijven samen voortdurend - met een hoop typex en gekras - aan de handleiding van ons leven. Iedere dag spijkeren we hem bij, wissen we wat uit en voegen we iets toe. Om de geüpgrade versie weer door te geven. Oh, en laat ik deze levensles niet vergeten: neem een geit! Waarom? Wees gerust: Claudia legt het uit. Gemekker zal nooit meer hetzelfde zijn.