Wie oppervlakkig leest leest een saai boek

Ongetwijfeld: wie oppervlakkig leest, leest in de Liriswinnaar van 2019 een heel saai boek. Want laten we eerlijk zijn; in de zeven dagen die het boek beslaat gebeurt eigenlijk niet zoveel. Dat is dan ook niet de kern van het boek. Die draait veel meer om het onwerkelijke, het angstaanjagende en het vervreemde. Vraag je bij alles af of dit normaal is, en of de schijnbaar bekende wereld een goede kant uit gaat. De kern van het boek draait misschien wel om het in vrede raken met jezelf en de wereld om je heen. Wie dat motto goed onthoudt ontdekt op elke bladzijde wel een metafoor of een nieuwe kijk op de zaak. En zie, dan gaat er best een wereld open.

Wel verdient het lezen van dit boek een kleine waarschuwing vooraf. De monologen zijn dun bezaaid; lijvige beschouwingen zul je des te meer aantreffen. De meeste daarvan zijn interessant, vaak psychologisch en een kleiner deel is oprecht grappig. De schrijver weet daar een goede balans in te vinden maar het vergt wel enige concentratie om het boek goed te volgen. Terugbladeren is in dat opzicht geen schande, dat overkwam mij ook regelmatig.