Een middelmatig boek over een middelmatige hoofdpersoon

Hendrik Groen was in zijn eerste boeken scherp, geestig en bovenal werd een wereld gecreëerd die echt tot leven kwam. Zo niet in dit derde boek, dat met een geheel andere setting en andere hoofdpersonen eigenlijk probeert dit kunstje te herhalen. En dat lukt maar ten dele. De personages krijgen net niet de diepgang en kleur mee waar in de eerste boeken wel op geleund kon worden.

Waar de dagboeken vooral uitblinken in de grappige details en de soms cynische maatschappijkritiek ontbreken deze vooral in het tweede deel van het nieuwe boek. Het zij gezegd: de verhaallijn van het boek is nog enigszins origineel, de gebeurtenissen verlopen echt nog met een vleugje humor, maar het cement van de eerdere boeken ontbreekt duidelijk. Het verhaal kabbelt daardoor te lang voort zonder echt kolderiek of inhoudelijk te worden. Het verzandt daarmee in een grijs gebied. Alsof dit een goed bedoeld probeersel was, maar nog niet volledig afgerond of ingekleurd. Als een bloem die nog maar net ontkiemd is maar nog niet tot volledige wasdom is gekomen.

Nee, wat dat betreft hadden de dagboeken een diepere laag die bij dit verhaal ontbreekt. Het is in zekere zin een perfect lichtzinnig vakantieboek, maar daardoor ontstijgt het de middelmatigheid van de midprice helaas niet meer. Het toont aan dat een nieuw verhaal met nieuwe hoofdpersonen geen garantie tot succes is. De tweede Hendrik Groen was wat dat betreft een duidelijk beter boek dan dit nieuwste verhaal. Het niveau van het eerste wordt bij lange na niet benaderd. Het boek nodigt dan ook niet uit voor een vervolg, en ook wordt het verhaal na 250 pagina's voortkabbelen min of meer afgeraffeld in de laatste twintig bladzijden. Nee, rustig wachten tot deze in de aanbieding komt, dan is het zijn geld wel waard.