Het boek leest als een psychisch probleem

Het boek is me, ondanks dat ik het al een tijdje had willen lezen, behoorlijk tegengevallen. Het belangrijkste manco aan het verhaal is dat het structuur, richting en clou mist. Het leest eigenlijk als een haast oneindige reeks anekdotes. Toegegeven: sommige zijn absoluut van viersterrenniveau, waarna er meerdere kunnen volgen die amper een of twee sterren waard zijn. Tussen deze anekdotes in zit soms te weinig structuur om echt een doorlopend verhaal te kunnen lezen. Voor zover dat verhaal overigens wel bestaat vinden kritieke plotwendingen zo plots plaats dat het moeilijk is om je in de hoofdpersoon te verplaatsen.

Als bloemlezing van "belevenissen op een psychiatrische afdeling" zou het zeker geslaagd kunnen zijn. Dan had het echter wel de helft korter gekund. Onbedoeld weet de auteur het beeld van een depressie ook te vertalen naar het beeld van het boek zelf: het is vooral voortmodderen, met af en toe een betere anekdote of daadwerkelijke uitdieping van de karakters. Het zijn vooral deze stukjes die als lichtpuntjes, net als bij een depressie zelf, de motivatie zijn om toch door te gaan met lezen. Maar het maakt het eindresultaat als geheel echter niet beter.

Dan nog verdient het alle respect om een dergelijk verhaal vrijwel autobiografisch te schrijven. Dat gegeven zou vijf sterren verdiend hebben, maar dat maakt nog geen geweldig boek. En dat blijkt.