Van idylle naar trauma

In 2009 schreef Alex Schulman zijn eerste boek: Skynda att älska, wat letterlijk vertaald betekent Haast je te beminnen. Het boek is niet vertaald in het Nederlands. Ik las het en vond het een vertederend boek. Schulman schreef het boek een paar jaar na het overlijden van zijn vader. Het is een liefdevolle ode aan zijn vader en een beschrijving van een tamelijk harmonieus gezin. De broers kunnen het goed met elkaar vinden. Ik las nauwelijks wanklanken.
Later schreef Schulman een boek over zijn grootouders, evenmin vertaald in het Nederlands. Het is een onthutsend boek over veel wantoestanden las ik in recensies. Het boek is zelfs verfilmd.
En dan nu een boek waarin zijn moeder centraal staat. Ook dit is een onthutsend boek.
Van de harmonie in Skynda att älska vinden we niets meer terug. Alex is natuurlijk inmiddels ruim tien jaar ouder, dat kan je kijk op je gezin van herkomst veranderen, maar zo drastisch?
De overlevenden is natuurlijk geen autobiografie in strikte zin. Het is wel opgedragen aan zijn beide broers en de beschrijvingen van de beide ouders komen goed overeen met de werkelijkheid. Toch meent Schulman een nieuw element te moeten toevoegen aan zijn levensverhaal. Volgens mij is dit niet naar de werkelijkheid geschilderd want op internet kwam ik dit element nergens tegen. Dat hoeft natuurlijk ook niet maar ik kreeg er een wrange smaak van in mijn mond en vroeg me af, waarom doe je dit? Waarom heb jij dit nodig? Er is al genoeg drama in jouw leven, waarom moet je het aandikken?
Schulman zal welbewust hebben gekozen voor een chaotische opzet van zijn boek. De functie van het voortdurend heen en weer springen in de tijd ontgaat me.

De familie Schulman bestaat bijna louter uit mediapersonen, allemaal bekende Zweden. Zijn grootvader, zijn beide ouders, zijn broer Calle en zijn vrouw Amanda. Allemaal mensen met een grote behoefte aan aandacht en aan erkenning. Tja, wie niet zou je zeggen?
Veel drama, veel ophef maar de boeken van Schulman worden er wat mij betreft niet beter op.