Een verhaal dat je aan het denken zet

Hoe ziet je leven eruit als je nooit een dag ouder wordt, maar niemand je zich kan herinneren?

Na meer dan 300 jaar te hebben geleefd, kan Addie LaRue deze vraag beantwoorden. Weggerend van de bruiloft die ze niet wil en doodsbenauwd om te moeten trouwen met de man waarvoor ze niets voelt, bidt ze tot alle goden om haar te helpen. Ze wil leven. Ze wil meer tijd. Haar smeekbede wordt verhoord, maar tegen een hoge prijs...

Het is 1714 als Addie haar pact sluit met deze god. Of is het de duivel? Dat hij weinig goeds met haar voor heeft, blijkt wel uit de precieze invulling van zijn belofte om haar meer tijd te geven. Ze zal geen dag ouder worden. Ziektes, verwondingen of honger zullen haar niet doden. Ze zal oneindig leven, maar niemand zal zich haar kunnen herinneren. Zodra ze uit iemands blikveld verdwijnt, weet diegene niet meer dat ze elkaar al hebben ontmoet - laat staan dat hij of zij weet wie ze is. En zo is Addie veroordeeld tot een eindeloos leven met enkel korte ontmoetingen. Zonder de erkenning van wie zij is als mens.

Het onzichtbare leven van Addie LaRue is een dikke pil van bijna 600 bladzijden. Auteur V.E. Schwab neemt alle tijd om Addie's lot gedetailleerd uit de doeken te doen. Dat past goed bij het verhaal, want tijd is per slot van rekening het enige waar Addie genoeg van heeft. Zelf vind ik het heerlijk om zo'n traag verhaal te lezen, maar ik kan mij voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt.

Die vlieger gaat trouwens ook op voor de ontknoping van het boek. Het is geen verhaal waarin het leven over rozen gaat en hoewel het geluk na al die eeuwen eindelijk aan Addie's kant lijkt te zijn, houd je je hart vast. Want kan dit wel goed aflopen? Het hangt van je definitie van een goed einde af wat je mening hierover is, maar ik vind het echt helemaal bij het verhaal passen. Iets anders had ik misschien wel ongeloofwaardig gevonden - hoe graag ik Addie ook een gunstiger lot had gegund.