Eng, maar belangrijk

Een verschrijkelijk boek. Verschrikkelijk in de zin dat het nodig is om het te schrijven. Verschrikkelijk eng en dus ook verschrikkelijk goed. Ik las een recensie exemplaar van dit boek via De Club van Echte Lezers vanuit de uitgeverij.

Dit is geen licht boek. Het is alsof je een ongeval ziet gebeuren, maar je kunt niet wegkijken. Stapje voor stapje, frame voor frame zie je het gebeuren. Op ieder moment had er - in ieder geval in theorie- een andere keuze gemaakt kunnen worden, maar dat gebeurde niet. De auteur maakt goed inzichtelijk waarom dat voor hem lange tijd onmogelijk voelde.

Het boek leest vlot en is dunner dan ik dacht. De hoofdstukken zijn kort en het zit goed in elkaar Tegelijkertijd was ik ook opgelucht toen het uit was. Het is een verhaal met verborgen psychische knelpunten en ergens ook een coming-out verhaal. Wat ik minder fijn vond, was de herhalingen soms. Toegegeven, er zijn boeken die dit veel extremer doen.

Toen ik het begon te lezen, vielen me vooral de intense woordkeuzes op: catestrophe, drama, latere ongeluk. Het voelt als te extreem; immers, het interesseert anderen waarschijnlijk niet dat iemand toch niet studeert. Nu aan het einde van het boek, snap ik het wel. Het was iets intens naars, eenzaams en ook eigenlijk wel gevaarlijks.

Voor zover ik dat kan beoordelen, geeft dit boek een goede weergave van hoe het is om schijnstudent te zijn. De lessen die uit dit boek te halen zijn, zijn breder.