Hendrik Groen in een Britse setting

Eindelijk, EINDELIJK, ben ik in deze mooie whodunit serie begonnen. ‘De moordclub (op donderdag)’ lag al enkele maanden (of waren het jaren?) in mijn boekenkast te wachten om gelezen te worden. De herfst, de regenachtige avonden en ok: het uitbrengen van deel 4 van deze serie deden me besluiten dat het hoogtijd werd om deze bijzondere serie op te nemen.

Meer dan 2 miljoen verkochte exemplaren, meer hoef ik eigenlijk al niet meer te zeggen.

Grapje. Kijk, deze serie heeft het gewoon allemaal: een vleugje mysterie, 4 aandoenlijke bejaarde personages – denk aan Hendrik Groen en zijn gevolg maar dan in een Britse setting – humor en natuurlijk een erg interessant thema: moord. Of in het geval van de moordclub (op donderdag): een aantal moorden. Dat dit dé ingrediënten zijn voor een topreeks dit herfstseizoen, daar hoef ik niemand nog van te overtuigen.
‘De moordclub (op donderdag)’ is zo vermakelijk dat je het liefst in één ruk uitleest, het verhaal leest echt als een trein. Het deed me daarnaast bijna verlangen om zelf in Coopers Chase te gaan wonen (is er al een wachtlijst?). ‘De moordclub (op donderdag)’ laat het leven als bejaarde er alleszins aantrekkelijk uitzien, heel grappig en mooi is dat toch?

Deze mooie opener van de reeks smaakt naar zoveel meer! Op naar ‘De man die twee keer doodging’.

“Hij is een voorbeeld van alles wat er met iemand mis kan lopen als je hem zijn gang laat gaan.”

“Het leven gaat door, totdat het niet meer doorgaat.”