Queer comfort read

Het is al een behoorlijke tijd geleden dat ik een Young Adult roman van eigen bodem heb opgepakt. De kleuren van de zee van Miriam Bruijstens trok echter al vanaf het begin mijn aandacht. De titel maakte mij nieuwsgierig waardoor ik besloot de flaptekst te lezen. Deze sprak mij aan en dat zorgde ervoor dat ik het boek oppakte. Dit is mijn eerste kennismaking met het werk van deze auteur. Is dit mij goed bevallen?

In het nawoord geeft Bruijstens aan dat ze een comfort boek voor de queer gemeenschap wilde schrijven. Nou, dat is zeker gelukt. Maar, niet alleen voor LHBTQIA+’ers, want deze hetero heeft ook en fijne leestijd gehad. Dat kwam bij mij vooral door de omstandigheden. Het was warm en daar word ik loom van. Dit boek is netzo loom en kabbelt rustig voort. Net als de zomer eigenlijk.

In het nawoord geeft Bruijstens aan dat ze een comfort boek voor de queer gemeenschap wilde schrijven. Nou, dat is zeker gelukt. Maar, niet alleen voor LHBTQIA+’ers, want deze hetero heeft ook en fijne leestijd gehad. Dat kwam bij mij vooral door de omstandigheden. Het was warm en daar word ik loom van. Dit boek is netzo loom en kabbelt rustig voort. Net als de zomer eigenlijk.

Vlak voor het laatste jaar van de middelbare school zit Hannah wat rond te surfen op internet. Per toeval stuit ze op een vuurtoren die leeg staat én bewoonbaar is. Ze wil hier direct in wonen. Ze legt het plan voor aan haar ouders en de familie besluit te verhuizen. Het wonen in deze vuurtoren heeft behoorlijk wat voordelen, onder andere dat Hannah’s zus in de buurt woont. Al snel maakt Hannah nieuwe vrienden en de zomer wordt gekenmerkt door wennen aan de nieuwe omgeving en het wennen aan haar nieuwe vrienden. Tegelijkertijd begint Hannah zichzelf steeds beter te leren kennen en krijgt ze vragen over haar identiteit.

De personages zijn goed uitgewerkt. Ik kan de representatie niet beoordelen, maar omdat de auteur put uit haar eigen ervaringen met ADHD is dit boek Own Voices en is de representatie van Hannah betrouwbaar. De vriendengroep van Hannah is heel divers. Queer, neurodivergent, neurotypisch, een beperking… Het boek heeft het allemaal, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Het is er gewoon en speelt mee, maar domineert het verhaal niet. Natuurlijk komt voornamelijk de queer identiteit van de personages aan bod, want dat is waar dit verhaal voornamelijk om draait. Geeft dit? Nee, totaal niet. Wat ik wel minder geloofwaardig over vind komen is de snelheid waarmee Hannah vriendschap sluit. Vrij snel na de verhuizing ontmoet ze Thomas, een van de mensen in de vriendengroep. Nadat Hannah er een avondje bij is gaan zitten zit ze er constant bij, hierdoor voelt het sluiten van de vriendschappen niet zo echt. Het gaat voor mijn gevoel normaal niet zo snel.

De schrijfstijl is fijn, met korte hoofdstukken. Hierdoor leest het verhaal makkelijk weg. Dit boek heeft geen overduidelij plot, maar dat past goed bij het verhaal. Ik bleef van begin tot eind geboeid en vind alles goed uitgewerkt. Alledaagse dingen die normaal niet vaak in boeken voorkomen, komen hier wel in voor. Denk hierbij aan bijvoorbeeld het indelen van je boekenkasten en menstruatie. Wat ik wel lastig vond is om me te kunnen verplaatsen in de werking van het brein van Hannah. Als neurotypisch persoon is dat gewoon heel lastig en ik had daardoor soms wat moeite met haar “gestuiter”. Dit is absoluut niet vervelend bedoeld naar mensenmet ADHD, maar ik kan mij niet voorstellen hoe het er in het brein aan toe gaat.

Al met al is De kleuren van de zee van miriam bruijstens een fijn zomerboek om te lezen. Het kabbelt lekker voort en het is zo loom als een goede zomerdag hoort te zijn. Het boek is karakter gestuurd en er is daardoor niet een duidelijk boek. Het is een echte comfort read en daar moet je ook niet te veel over willen schrijven. Dat gaat eigenlijk ook echt niet. Het is zeker een LHBTQIA+ comfort boek, maar ook voor de hetero persoon is het een fijn verhaal om te lezen.