Even van bijkomen...

Wauw ... Even bijkomen.
Ik heb met dit boek enorm meegeleefd met het hoofdpersonage.

Leni is net 14 jaar als ze met haar ouders Ernt en Cora impulsief in de zomer naar Alaska verhuist. Vader Ernt is tijdens de oorlog in Vietnam krijgsgevangene geweest en hij lijdt duidelijk aan PTSS. Hij wil de werkelijkheid, de wereld en zijn duisternis ontvluchten en neemt zijn gezin mee naar Alaska. Totaal onvoorbereid. Maar in het dorpje Kenaq worden ze opgenomen in een hechte gemeenschap en meteen voorbereid op hun eerste winter in de harde omstandigheden van het land. Maar met de duisternis van de winter groeit ook de duisternis in haar vader. Hij kan niet met zijn woede en nachtmerries overweg, en haar moeder is het slachtoffer van zijn losse handen.
Naarmate de jaren verstrijken, wordt het steeds erger.
Leni ontgroeit haar ouders, wordt verliefd, en kan zich niet voorstellen dat je elkaar pijn doet als je van elkaar houdt.
Het verhaal volgt verder haar jaren naar volwassenheid en er gebeurt echt vanalles. Centraal staat de liefde tussen moeder en kind in verhouding tot het huiselijk geweld.

Ik vond het prachtig, liet af en toe een traan. En ook al gebeurt er volgens sommige reviews too much drama, ik geloof dat je echt zoveel ellende kan overkomen. De auteur weet Leni en haar moeder de kracht te geven die nodig is.
De omschrijvingen van de natuur in Alaska zijn prachtig.

Dit boek staat wel echt op mijn lijst met beste boeken ooit nu.