Tragikomisch relaas over een ziek individu in een zieke wereld

Overal zit mens is mijn eerste boek van Petry en smaakt meteen naar meer.
Een explosie aan schuimbekkende zinnen en een onovertroffen woordenschat, dat is spek naar mijn bek. Niettegenstaande sommige gedachtenkronkels een tweede lezing vragen, drijf je in deze roman mee op de op zijn zachtst gezegd krankzinnige doch geniale gedachtegang van de gekwelde Kasper.
Daar waar hij in het begin een solitaire natuurmens met een toenemende degout voor zijn soortgenoten lijkt te zijn, ontpopt hij zich doorheen het verhaal als een mens van vlees en bloed, getekend door concrete en persoonlijke trauma's. Hij waggelt tussen hoop, zelfingenomenheid, zelfhaat, een gebeitelde slachtofferrol, wanhoop over de mediatisering en algemeen verval. Dat alles concentreert zich in een allesoverheersende haat voor zijn jeugdliefde Max. Kasper verliest meer en meer het contact met de werkelijkheid. Tijdens zijn 'breinwandelingen' spuwt hij scheldtirades aan het adres van Max waarbij woorden als gladjakker, opiniemakelaar en zelfkweller de lezer rechtstreeks doen delen in zijn afkeer voor de gladde en succesvolle Max. Voor zijn tweelingzus voelt hij eveneens een onverholen afkeer hoewel die ietwat genuanceerder uitvalt. Toch is Max meer dan gewoon een roepende gek. Hij bekritiseert evengoed (of vooral?) zijn eigen bestaan en filosofieën, ook al is dat via een paar omwegen. Zijn moordfantasieën en zelfverkozen bosisolatie gaan van kwaad naar erger. Naar het einde evolueren Kaspers inzichten en gedragingen voorzichtig, en eerlijk gezegd is het de vraag of de lezer daar blij of teleurgesteld moet om zijn. Aan u de keuze.