Invasie van gemiste kansen

Castelyns laatste worp begint veelbelovend. Een bewaker van een alarmcentrale merkt een zwerm drones op en roept er meteen een hele resem collega’s van andere instanties bij. Prangende vragen stapelen zich op en niemand heeft antwoorden. Blijken de drones allemaal een mysterieuze lading te dragen…

Ja kijk, dan wil je verder lezen. De volgende 200 pagina’s lees ik helaas zuchtend, mijn potlood draait overuren en de marges staan algauw volgekriebeld. Hier en daar een ronduit verkeerde zin (waar was de redactie?), op zich te vergeven ware het niet dat ik op alle vlak op mijn honger blijf zitten.

Paul is directeur van een kerncentrale en sinds een jaar officieel samen met Anna. Ze startten een affaire en kozen voor elkaar. Hun kinderen Thomas en Stefanie zijn daar niet mee opgezet. Als die twee elkaar voor de eerste keer ontmoeten, vallen ze als een blok voor elkaar. Thomas’ stokpaardje zijn ‘de Chinezen’. Hij begrijpt niet dat zijn vader zorgeloos voor hen kan werken. De relatie tussen ouders en kroost komt zwaar onder druk te staan. Stefanie wordt zwanger en blijkt een beginnende niertumor te hebben. Paul komt erachter dat zijn werkgevers niet zo koosjer zijn als hij dacht en zijn groeiende argwaan drijft een wig tussen hem en Anna. Thomas verliest zich meer en meer in zijn activisme en broedt op een geniaal maar verwoestend plan. Op zich allemaal ingrediënten voor een ijzersterk plot, maar Castelyn werkt alles maar half uit. Geen diepgang, enkel rimpelingen aan het oppervlak. Thomas legt contact met ‘de Russen’ op het dark web om een groots opgezette aanval te organiseren en die in de schoenen van ‘De Chinezen’ te schuiven en dat is een plotbrug te ver. Alle geloofwaardigheid smelt eensklaps weg. Een kernramp is er niets bij.

De psychologische uitwerking van de vier hoofdpersonages kan niet compenseren. Vier vertelstandpunten maar de lezer hoort enkel de auteur. Hij laat zijn personages niet voelend vertellen, maar alles uitleggen. De lezer hoeft niet te interpreteren, alleen maar te volgen. De innerlijke monologen zijn inspiratieloos en clichématig. De verhoudingen tussen de vier zijn op zich boeiend materiaal, maar ook hier komen we niet veel verder dan oppervlakkige beschouwingen. De mail die Anna naar haar dochter stuurt, komt nog het meest in de buurt van wat méér, wat dieper. Andere mogelijkheden blijven onbenut. Het pestverleden en de kleine gestalte van Thomas, het middelengebruik van Stefanie, de twijfels van Anna over haar job en bij uitbreiding haar leven, … Castelyn haalt heel wat thema’s aan, om ze daarna te vergeten en naar een teleurstellende ontknoping te racen.

Veel mogelijkheden, veel kansen, maar ze blijven op de plank naast het afgewerkte boek liggen. Dit boek leest als een eerste versie. Zonde.