Van fantasie tot nachtmerrie

Het Waan Motief

Een onschuldig online woordspelletje als datingsite én als visvijver van een zieke geest... Het daderprofiel lijkt eenvoudig, maar wat als deze een 'vals' motief heeft zonder het te beseffen?

(Flaptekst) - ‘De grootste datingsite van het land!’ legde Bregje met samenzweerderige ogen en vol vuur uit: ‘Woordspelplus.’ Haar beste vriendin Anita, al jaren gescheiden en alleenstaande moeder van twee, moest in haar ogen nodig weer aan de man. Die was in haar vrije tijd door haar drukke baan en zorg voor de kinderen niet meer uit haar stoel te krijgen, maar wie weet werkte dit spel voor haar. En anders leverde het haar vast prettige spanning en broodnodige ontspanning op. Met de nodige scepsis ging Anita overstag. Het duurde echter niet lang voordat zij haar grenzen verlegde…

Wat Bregje ondertussen niet kon weten was dat een van haar medespelers heimelijk haar privédomein had weten binnen te dringen om een cynisch spel met haar te spelen. Als voorspel op een dodelijk experiment.

Recensie - Het waanmotief heeft een pakkende titel met een hand getekende cover van Kasper van Dijk.
Vormgeving is iets persoonlijks. Ik ben dol op illustraties, maar als recensent zie ik bij een thriller liever een ander soort omslag omdat het kan afleiden van het verhaal. Aan de andere kant is het daardoor geen eenheidsworst en valt het boek gelijk op en dat is ook positief. Het gaat om het oppakken en de aandacht vasthouden.

Een ander opvallend feit (en dan zijn we nog steeds bij de buitenkant van het boek) is de vermelding dat de auteur Aldert Schuil jarenlang werkzaam is geweest als advocaat. Dat gegeven is goed terug te merken in de structuur van het verhaal, want het gaat dieper in op detail en bureaucratie op het politiebureau. Door die achtergrond voelt het soms meer als een politieroman, maar dan wel een met voldoende onderhuidse, beeldende spanning.

De proloog begint stevig met een brute moord. De lezer is meteen wakker geschud en het maakt nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Het eerste hoofdstuk opent met een krantenbericht. Een goed opstapje. De vette kop in kapitalen bericht over een verminkt lichaam van een jonge vrouw in het bos. De paniek die het bericht veroorzaakt is veelbelovend, maar al snel begint daarna weer de orde van de dag en wordt alles vergeten. Iets waar de moordenaar (en misschien ook de lezer) helemaal niet op zit te wachten. Die wil actie en aandacht.

Ook in het leven van de twee vrouwen, waar het verhaal grotendeels om draait is de spanning ver te zoeken. Anita en Bregje hebben beiden behoefte aan meer plezier en seksuele inbreng in hun leven. Het spelelement van de datingsite maakt dat het verhaal een moderne actuele twist krijgt. Steeds meer mensen scoren hun dates tegenwoordig via internet of apps als Tinder of Grinder. Met het grote risico dat degene die je vervolgens in real life treft, niet degene is die je gedacht had te zullen ontmoeten. Al kun je bij namen als: Roomservice, Octopussy en 21CM je toch wel een voorstelling maken. Ieks...

Zoals het een goede (spelletjes-) datingsite betaamt, wordt er in het boek op de chats van #Woordspelplus onderling schaamteloos over seks gepraat. Dat kan lastig zijn voor de auteur, maar gelukkig wordt hier het beestje gewoon bij de naam genoemd. Niets zo’n afknapper als er in een boek omheen wordt gedraaid.

Het verhaal verloopt chronologisch. De hoofdstukken beginnen niet steeds bij één personage, maar hebben ieder een eigen onderwerp die aansluit op het hoofdstuk. Er wordt afgewisseld tussen het perspectief van de recherche en Anita en Bregje, waar later ook de dader een stem vindt. Ondanks dat er veel personen een bijrol vertolken in het verhaal, familie, vrienden, buren enz. worden de namen of titels steeds luchtig verwerkt, waardoor er geen verwarring ontstaat en je als lezer precies weet wie er aan het woord is en in welke context.

De hoofdstukken van de dader zijn sterk geschreven. Je krijgt als lezer een goed beeld van de creepy karakter. Het kat en muis spel maken de hoofdstukken levendig, al had het van mij nog spannender gemogen. Minder gegevens, meer directe spanning zoals in de proloog.

Richting het einde van het boek lees je steeds meer over de achtergrond van de dader. Er wordt zelfs een heel hoofdstuk aan gewijd. Het is hard, maar goed geschreven en het zegt veel over mogelijke motieven. Toch voel ik geen enkele sympathie of begrip voor de dader. Eerlijk gezegd haalde het hoofdstuk me uit het verhaal, waardoor ik de hele boel ging overdenken.

Gelukkig trok de spanning daarna me weer in het verhaal. De scene had dubbel zo lang mogen zijn. De epiloog, waarbij de meeste draadjes zijn doorgetrokken maakt het verhaal (bijna) helemaal af. Een enkele vraag blijf nasmeulen.



Aldert Schuil | Uitgeverij Hartklopper | Illustratie Kasper van Dijk