In het licht van de maan

Margaret Kennedy ’s veelzijdige roman Picknick bij maanlicht is onlangs opnieuw uitgegeven door uitgever Atlas Contact in een prachtige nieuwe editie. Dankzij 'De club van echte lezers' kwam dit intrigerende boek me onder ogen en mocht ik het lezen en recenseren.

En wat heb ik genoten. Het boek leest als een klassieke whodunit, maar in feite is er niemand vermoord. Toch ga je als lezer in je hoofd meteen op zoek naar mogelijke slachtoffers. In gedachten onderzoek je alle personages één voor één. (Misschien probeer je zelfs je voorkeuren te verbergen, of hoop je wellicht dat een van die valse tangen onder de stenen ligt). Wie leeft er nog en wie is er dood? Het is een verhaal om stukken terug te lezen en nog een keer na te lopen, om dieper door te dringen in het leven van de memorabele, eigenzinnige personages.

Het is de zomer van 1947 en een kleine gemeenschap is geschokt.
Het Pendizack Manor hotel is zojuist weggevaagd door een aardverschuiving, bedolven onder de kliffen die er ooit bovenuit staken. Pastoor Bott, die de weinig benijdenswaardige taak heeft om een begrafenispreek te schrijven voor de onopgeruimde slachtoffers, denkt terug aan wat hij heeft gehoord van de overlevenden. Aan de hand van hun verhalen herbeleven we de week voorafgaand aan de ramp, dag voor dag, terwijl we zien hoe de verschillende personages in het hotel aankomen en elkaar leren kennen.

Het hotel, of eigenlijk pension is de thuisbasis van de familie Siddal die het financieel niet kan bolwerken. Alles is stuk, het dak lekt en er is maar één badkamer. Ondertussen moeten twee van de drie bloedjes wel naar een rijke school. In het hotel woont ook de vervelende huishoudster, Dorothy Ellis, die het niet kan laten haar neus in andermans zaken te steken en te roddelen over iedereen. Daarentegen is de levenslustige Nancibel, het dienstmeisje een grote aanwinst voor de familie.

Het verhaal komt tot leven door de verschillende hotelgasten. De botsingen in sociale klasse en levenshouding brengt bijzondere situaties met zich mee. Neem de Giffords, waarbij de moeder des huizes voor belastingdoeleinden naar Guernsey wil verhuizen. Zoals de alwetende verteller opmerkt, zijn de Giffords
'het soort mensen dat zich voedt op de zwarte markt en die gesmokkelde nylons dragen...'.

Maar Sir Henry kan niet vergeten dat hij, terwijl Lady Gifford en de kinderen de oorlog in comfort in Amerika uitzaten, de verschrikkingen van de Blitz meemaakte, en nu voelt hij een verantwoordelijkheid tegenover zijn landgenoten: hij kan ze niet zomaar in de steek laten en weggaan.

Van de vier kinderen van de Giffords, zijn er drie geadopteerd. De knappe, maar bazige Hebe blijkt een gevaarlijke invloed te hebben op de andere kinderen. Waaronder de drie, beschaafde meisjes Cove, wiens wanhopig gemene moeder hun rantsoenen en andere kostbaarheden in beslag neemt om door te verkopen aan de hoogste bieder. Ze ontpopt zich als een gemeen stuk vreten - zo erg zelfs dat je ergens alleen maar kunt hopen dat zij toevallig is verpletterd.

De dochters Cove zijn lief en zorgzaam. De titel van het boek is ontleend aan hun ene grote wens: een groots feest geven, waarbij ze alles wat ze hebben met anderen delen, geïnspireerd door de middernachtfeesten in hun favoriete schoolverhaal.

In het Pendizack hotel verblijven ook de Paleys, een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze hebben hun dochter verloren in hartverscheurende omstandigheden. Het verdriet is altijd voelbaar. Ze eten hun ontbijt elke ochtend in een sombere, geconcentreerde stilte, alsof ze zich schrap zetten voor een enorme inspanning die ze gedurende de dag moesten leveren.

En dan hebben we nog de opvallende Anna Lechene – schrijfster zo je wilt, maar geen dame, die voor ophef zorgt. Een oude vriendin van meneer Sidal die altijd een nieuwe jongeman aan haar arm heeft hangen. Deze keer is het Bruce, een schrijver in spe, die zich als 'secretaris-chauffeur' bij het gezelschap voegt, in de hoop dat zijn liaison zijn weg naar publicatie zal vinden.

Last but not least hebben we de formidabele Canon Wraxton en zijn timide dochter Evangeline. Zoals mevrouw Siddal aan haar zoon Gerry onthult, hebben de Wraxtons al een ander hotel in de buurt verlaten vanwege ontevredenheid van de kanunnik.

Kennedy legt al snel de breuklijnen tussen de personages bloot en wat er verborgen is tussen die lagen. De zeven hoofdzondes liggen op tafel, maar wie vertolkt welke hoofdzonde?

Natuurlijk kan je het boek gewoon lezen en het verhaal in je opnemen, maar voor mij is die fascinerende extra tussenlaag (of pure manipulatie van de lezer) een boeiend en vermakelijk literair spel. Absoluut weelderig met levendige personages en briljante scènes, maar niet de makkelijkste roman om te beschrijven. Het was me een waar genoegen om als lezer en recensent mee te moge denken.

Complimenten voor de vertaling van Inge Kok.