Sterrenkind , mooi en liefdevol prentenboek

Ik heb een grote broer
Al kunnen we niet samen zijn
En word ik steeds iets groter
Mijn grote broer blijft klein

Het meisje in Sterrenkind heeft een bijzondere broer. Elke avond kijkt ze naar hem: hij is de stralendste ster in de nacht. In haar dromen spelen ze samen, tot de ochtend aanbreekt en ze terugkeert naar het gewone leven.

Hij fluistert in mijn oor
En geeft me een klein kusje
Ik zal over je waken.
Droom maar fijn, lief zusje.

Veel kinderen maken het verlies van een dierbare mee. Het is niet makkelijk om ze verdrietig te zien en het liefst wil je je ze beschermen tegen de pijn. Met een kind praten over overlijden is niet makkelijk, maar de dood hoort echter bij het leven en ook kinderen krijgen hier vroeg of laat mee te maken. Het kan helpen om de scherpste randjes iets zachter te maken.

Debora d’Hont-Dieleman gebruikte haar eigen ervaring als sterrenmoeder om een prachtig en ontroerend prentenboek te schrijven voor elk kind met een sterrenbroertje of -zusje: een kindje dat misschien niet op aarde voortleeft, maar toch zeker in de harten van familie. Amber Moonen verbeeldde het verhaal op sprookjesachtige wijze. Een prentenboek dat troost biedt – of, als je het verhaal erachter niet kent, een wereld om in weg te dromen…

Wanneer je dit prentenboek openslaat voel je meteen ontroering. Links de twee kleine berichtjes, rechts boven de titel, kijkt een jongetje vanaf de maan naar beneden.

Binnenin het verhaal van een meisje. Ze zit in haar slaapkamer een gedichtje te schrijven over haar grote broer. Een schattig poppenserviesje staat met lekkers uitgestald op tafel. De beer kijkt samen met de huisdieren geïnteresseerd toe. Het lijkt een alledaags tafereeltje, maar wie goed kijkt ontdekt de magische touch. Het roodborstje op het lijstje, de muisjes op het kussen, de sterren op het kussen, de bloemen die lijken te zweven voor het openstaande raam.

Op de volgende bladzijde zie je het meisje op een stoel staan. Op de muur een curve met streepjes. Een van haarzelf, zo groot! En een kortere van haar broer, met een ster erboven. De momenten waar je verdriet voelt, worden heel luchtig afgewisseld, met grappige, fijne momenten. Een omlijsting van de huisdieren staat koddig naast de curve getekend. Het lijkt lukraak, maar ook hier veel aandacht voor persoonlijke spulletjes op de vloer, de lieve knuffel, kwasten en verftubes en diertjes van buiten.

Het meisje is op iedere bladzijde bewust van het gemis, maar betrekt haar broer overal bij in haar leven. Ze praat tegen hem en ook al is hij ver weg, op dat soort momenten lijkt hij heel dichtbij.
‘s Avonds als ze gaat slapen, zingt haar moeder met zachte stem. En als ze in slaap valt droomt het meisje over mooie avonturen met haar broer.

Het verhaal over het verdriet van een sterrenkindje van Debora d’Hont-Dieleman is invoelbaar, heeft een duidelijke boodschap en is mooi geschreven. Het is een bijzonder en belangrijk voorlees-prentenboek geworden waar kinderen veel troost aan kunnen hebben. De rustige witte letters zorgen voor een fijn beeld en passen goed bij de illustraties. Amber Moonen heeft prachtige, sfeervolle illustraties gemaakt. Het kleurgebruik, de composities, alles voelt liefdevol en sfeervol aan.

Voor iedereen die wat steun kan gebruiken bij het verlies van een (sterren)kindje, broertje of zusje, of voor scholen en naschoolse opvang.

Nog even dit!
Een deel van de opbrengst van dit boek is bestemd voor Stille Levens | Kenniscentrum Babysterfte.
Wil je meer weten over www.stillelevens.nl , kijk dan even op de site