Review: De labyrintrenner

Thomas weet niks meer. Het is een wonder dat hij weet dat hij Thomas heet, maar verder is alles blank. Hij wordt wakker in een box, een soort lift, die uitkomt op een groot veld. Omringt door een groep jongens wordt hij glazig aangestaard. “Oh weer een nobie.” wordt er door iemand gezegd. Het grote veld wordt ook wel ‘De Laar’ genoemd, het is omringt door gigantische muren met vier openingen die ‘s avonds dichtschuiven. Gelukkig maar want ‘s nachts buiten de muren en in het labyrint, zijn de ‘grievers’ actief. Dodelijke beesten met scherpe klauwen die je zo vermorzelen. Het blijkt dat alle andere jongens ook geen idee hebben wie ze zijn en dat ze al maanden proberen te overleven in de Laar. De renners, waar Thomas graag deel van uit wil maken, doen overdag hun uiterste best om een uitweg te vinden. Maar zullen ze die ooit wel vinden? En wat houdt de boodschap in waarmee de laatste ‘nobie’ de Laar in komt?

De labyrintrenner is zo’n boek waar je helemaal ingezogen wordt. Alles is super gedetailleerd geschreven zodat je de fantasie van James Dashner zo kan overnemen. De Laar, het labyrint, de grievers en alle personages worden zo goed beschreven, het maakt het verhaal bijna levensecht! Gelukkig maar dat het niet 100% levensecht wordt want jeetje, de manier waarop je dood kan gaan vanwege grievers wil je niet meemaken! Er komen ontzettend veel vragen in je op die in het eerste deel nog niet allemaal beantwoord worden. Heel slim James Dashner, jij stommerd, nu moeten we wel alle delen kopen!

Ondanks meningen van andere lezers vond ik het begin echt fan-tas-tisch en het einde juist minder. Dat zou kunnen komen door het feit dat ik niet wilde dat het boek uit was, maar het einde viel me een klein beetje (heel klein beetje) tegen. Dat is ook de reden dat hij nèt geen 5 sterretjes van me krijgt. Desondanks heb ik gejankt als een baby en zijn mijn feels vermorzeld tot minuscule stukjes. De schroeiproeven, here I come!