Review: De schroeiproeven

Zoals ik vertelde in mijn review van De labyrintrenner waren mijn feels vermorzeld tot minuscule stukjes en heb ik gejankt als een baby na het lezen van dat fantastische eerste deel. Ik wilde dan ook onmiddellijk beginnen met De schroeiproeven! Voordat ik eraan begon had ik een aantal wisselende recensies gelezen. Ik was dan ook een klein beetje huiverig!

Na een aantal flinke tegenslagen zijn de jongens en Teresa eindelijk ontsnapt uit het labyrint. Weg van de grievers en eindelijk met een mooie toekomst in zicht. Denken ze.. De mensen waardoor ze zijn gered hangen namelijk levenloos aan het plafond in de hal, en Teresa is spoorloos verdwenen. Na een aantal dagen vast te hebben gezeten in het gebouw zonder voedsel verschijnt er een man die hen vertelt dat het tweede experiment in werking wordt gezet. In plaats van overleven in het labyrint moeten ze zichzelf nu zien te redden in de Schroei, een verbrand deel van de aarde. Op hun eindbestemming zullen ze het geneesmiddel van de besmettelijke ziekte de Vuring vinden. De weg ernaartoe is echter levensgevaarlijk..

Net zoals bij De labyrintrenner, begon het tweede deel ook heel sterk. Je wordt er opnieuw ingezogen en tegelijkertijd keihard van je sokken geblazen. Een aantal scènes in het boek worden best wel luguber beschreven, waar ik persoonlijk heel erg van heb genoten (heerlijk al dat bloed en smurrie, yum, genieten)! Maar naarmate het verhaal vorderde en ze met hun 150 kilometer lange weg door de Schroei bezig waren, verloor ik mijn interesse een beetje. Het werd te langdradig en heel veel spannends gebeurde er in mijn ogen niet. Daardoor heb ik twee keer zo lang gedaan over het lezen van dit boek dan over het eerste deel, gewoon omdat ik er niet echt zin in had. Ik heb me er echter doorheen weten te worstelen en de actie en het tempo kwamen uiteindelijk weer terug. De cliffhangers na elk hoofdstuk vlogen je weer om de oren en ik genoot er met volle teugen van.

Ook in dit deel worden niet alle vragen in één keer beantwoord. Alles is nog een groot mysterie dat je zo snel mogelijk wilt ontrafelen. De karakters vond ik tevens sterker dan in het eerste deel. Dit komt waarschijnlijk omdat de groep een beetje is uitgedund en ze zo allemaal meer ruimte hebben om hun persoonlijkheid te laten zien. Een groot pluspunt omdat ik me dan beter kan hechten aan de personages. Of is het juist een minpunt? Wat als ze nou allemaal dood gaan in De doodskuur?! De naam voorspelt niets goeds!