Een kinderboek voor volwassenen

De introductie van dit boek is veelbelovend. Ik ben samen met een heleboel andere (inmiddels) vrouwen opgegroeid met de boeken van Francine Oomen. Vroeger was ik al een echte boekenwurm en haar boeken las ik erg graag. Toen ik hoorde dat er een 'Hoe overleef ik..'-boek kwam voor volwassenen kon ik niet anders dan deze te lezen.

Het boek was een teleurstelling voor mij en totaal niet wat ik er van verwacht had. Misschien dat ik dit boek ten tijde van de rest van de serie leuk had gevonden. Het boek geeft je het gevoel dat je een kinderboek aan het lezen bent. Het taalgebruik is erg kinderlijk. Er wordt over zware onderwerpen geschreven zoals rouwen, ongewenste zwangerschap, verloren vriendschapen, maar de manier waarop vind ik helemaal niets. In het verhaal schemert door dat Francine Oomen een kinderboekenschrijfster is in hart en nieren. Voor het volwassenpubliek zou ik het niet aanraden.

De passages zijn overdreven en onrealistisch. Rooz is nog steeds de oude Rooz. Ik had verwacht dat zij ook wel een verandering mee zou maken. Rosa en haar vrienden zuipen zich nog steeds klem, lopen weg van problemen. Je volgt het leven van pubers: dit zijn geen 'problemen' die spelen als je volwassen bent. De personages zijn allemaal vrijgezel en op zoek naar zichzelf. Het was goed voor het verhaal geweest als één van de hoofdpersonen wel een huis gekocht had, een vriend had waar je af en toe lekker ruzie om niks mee maakt, etc. Dat was geloofwaardiger geweest dan als hippies gaan leven in Portugal.

Er zitten wat grappige referenties naar recente ontwikkelingen of nieuwsitems in. Dat is leuk gedaan. Er gebeurt echter zoveel in een relatief dun boek dat het te veel wordt. Het is te makkelijk geschreven waardoor de echte struikelpunten van het leven worden overgeslagen. Gelukkig vind ik totaal geen herkenning in dit boek terwijl ik deze recensie vanachter de computer in mijn eerste koopwoning met de hond aan mijn voeten schrijf.