Geniet van het leven want soms duurt het maar even!

Ik heb dit boek gelezen op aanraden van een jongere zus van mij die er veel positieve verhalen over had gehoord en gelezen.

In het begin was ik wel wat sceptisch want het is een emotioneel thema (jong Alzheimer) en de uitwerking kan al snel als zwaarmoedig worden ervaren. Het tegendeel was waar. Wat een mooi en pakkend verhaal.

Ik ben door dit boek om de hoofdpersonen, Emile en Joanne, gaan geven. Het verhaal is gedetailleerd en juist die details maken dat je jezelf goed in de personen kan verplaatsen. Je leeft met ze mee snapt hun gevoelens en zou graag iets meepikken van de reis die ze maken want wat een mooie idyllische plekken doen ze aan en wat een fijne mensen leren ze kennen.

Het boek was wel wat langdradig en zeker de laatste locatie deed me minder. Vanaf het gedeelte dat Emile en Joanne weer samen op pad gingen begon ik weer enthousiast te raken. De epiloog was dan ook prachtig. De verhaallijnen die goed in elkaar overliepen en het genieten van de kleine dingen die het leven juist zo bijzonder maken gecombineerd met mooie citaten over hoe het leven geleefd en gezien moet worden vond ik prachtig.

Het einde vond ik erg verdrietig. Je merkte bij Emile ontzettend de hang naar het verleden en dat Joanne op een gegeven moment het gevoel had dat zij iemand was die een moeder de laatste momenten met haar kind afnam dat raakte. Het was juist zo'n lieverd. Ik had wel gehoopt dat ze in de hut was gebleven totdat de ouders waren gearriveerd. Het voelde nu alsof ze Emile in de steek liet en dat vond ik niet bij haar karakter passen.

Ik heb niet snel een emotioneel gevoel bij een boek maar dit boek maakte zeker iets bij me los. Geniet van het leven want soms duurt het maar even!