Prachtige schrijfstijl, mindere verhaallijn

Na "De verborgen geschiedenis" vond ik "Het Puttertje" tegenvallen. Het boek had met minder pagina's toegekund wat mij betreft. Behoorlijk wat momenten die aanvoelde als een herhaling van zetten. De conversaties tussen Boris en Theo zijn daar een voorbeeld van. De verhaallijn vind ik ook minder. Wat ongeloofwaardiger op een aantal punten. Daarintegen heeft Donna Tartt een prachtig beeldende schrijfstijl. Ze roept zo makkelijk scenes op. De sfeerbeschrijving is ook heel goed. Ik vind Hobie een prachtig karakter, Theo en Pippa mooi en complex. Boris heb ik de meeste antipathie voor. Dat komt zeker ook door het knap neerzetten van de personages. Het feit dat ik echt stukken wilde skippen, omdat ze te saai, langdradig en herhaling van zetten waren, maakt dat ik het boek niet meer dan 3* geef