Leuke karakters, maar minder leuk verhaal dan deel 1

Onlangs kon je mijn recensie van deel 1 van de serie over Maud lezen, 'Sluipwesp', en deze vond ik echt geweldig. Ik kon dan ook niet wachten om in deel 2 te beginnen en gelukkig hoefden we er bij de samenlezenwe-club niet lang op te wachten om te beginnen.

Deel 2 is voor een gedeelte gelijk aan deel 1. Je leest het verhaal vanuit Maud in de derde persoonsvorm, maar deze keer ook vanuit Coco, één helft van een tweeling die in dit verhaal heel belangrijk is. De schrijfstijl is toegankelijk en gemakkelijk en je bent zo door het verhaal heen. De sfeer voelt een beetje hetzelfde als in het vorige deel, met als enige verschil dat er een andere zaak speelt en er voor Maud iets meer licht ontstaan is, na alle gebeurtenissen in deel 1.

Annerieke de Vries weet heel goed hoe ze verhalen in elkaar moet zetten. Ze weet hoe ze karakters moet bouwen met een complexe achtergrond. Een achtergrond die ontzettend veel invloed heeft op hoe een personage vandaag de dag in elkaar steekt. Hier is erg goed over nagedacht en zo heeft elk personage zijn eigen achtergrond. Dat is ook meteen wat me zo trekt aan deze boeken. Ik hou van de psychologie achter de karakters en zeker nu er ook een schattig klein ventje met een enorm trauma in beeld komt, blijf je toch lezen om meer te weten te komen en omdat het interessant is om te zien hoe Maud omgaat met haar zoon en zijn uitdagingen.

Wat ik nog meer interessant vind, is het werk van Maud. Ze werkt bij Ton in het mortuarium en verzorgt daar de doden die binnenkomen. Op deze manier raakt ze ook betrokken bij de verhalen die in deze serie ontstaan. Het is fijn om eens zaken te lezen die niet gespeeld worden via de politie, maar via een ietswat meer persoonlijke weg die toch een ander soort draai aan een verhaal kunnen geven.

Dat gezegd hebbende, wil ik wel eerlijk toegeven dat ik deel 1 beter en pakkender vond. Ondanks dat ik er nog steeds zo doorheen las, werd ik door dit boek een stuk minder geraakt en liet ik me ook makkelijker afleiden door andere dingen. Misschien omdat de nadruk minder op Maud en Mees lag en meer op het verhaal, misschien omdat het verhaal gewoon minder persoonlijk overkwam. Ik weet niet precies wat het is. Wat ik wel weet is dat ik van deel 1 veel enthousiaster werd om verder te lezen dan van deel 2. Ik ben nog steeds benieuwd naar deel 3, ik hoorde er hele goede dingen over, maar ik vond dit meer een gemiddelde thriller met een psychologisch tintje eraan en het hele speciale van deel 1 was er hier toch een beetje af bij mij.

Om die reden geef ik 'Een duistere plek' 3 sterren, maar ik lees zeker ook deel 3 weer mee en ben ontzettend benieuwd.

~ Live Your Life Reading