Leest lekker weg

Bij scheepsbouwer Paul Kops wordt darmkanker geconstateerd; hij heeft nog maar een paar maanden te leven. Pauls tweede, veel jongere vrouw Joanne en zijn pleegzoon Peter hebben een verhouding die ze niet meer verborgen kunnen houden. Ze wachten zelfs niet tot Paul dood is, Joanna trekt bij Peter in.
Paul pleegt zelfmoord, maar op dezelfde dag verdwijnen Joanna en Peter spoorloos. Vermoed wordt dat ze zijn vermoord en Pauls voorman Take Post wordt gearresteerd. Take blijft zwijgen maar wordt toch veroordeeld.
Twee jaar na de mysterieuze verdwijning besluit commissaris Ben van Arkel samen met professor Eva Albers de zaak te heropenen. Want zijn Peter en Joanna wel dood? De lijken zijn nooit gevonden. En als Take onschuldig is, waarom blijft hij dan zwijgen?
Schrijver Jacob Vis weet de lezer op de een of andere manier meteen in het verhaal te trekken, zelfs wanneer de lezer niets weet van, of niet geïnteresseerd is in, scheepsbouw. Na het lezen van de eerste bladzijde van De scheepsbouwer ben je verkocht. Vis’ schrijfstijl is gemakkelijk te volgen, geen ingewikkelde zinsconstructies of moeilijk taalgebruik.
De opbouw van het boek is interessant. Door een afwisseling tussen het heden, verteld door een alwetende verteller, en het verleden, door de ik-persoon Paul Kops, komt de lezer stukje bij beetje achter de waarheid. Deze verschillende vertelperspectieven houden het verhaal boeiend en maken de lezer nieuwsgierig naar de afloop.
Toch is De scheepsbouwer niet superspannend, het is meer een misdaadboek. Het leest lekker weg, maar niet omdat de lezer op het puntje van zijn stoel zit om te weten hoe het afloopt. Een goed boek om mee te nemen op de wintersport, even lekker ontspannen bij de open haard na een dagje skiën. Al heeft de doorgewinterde lezer het waarschijnlijk in een uurtje uit.