Ginny Moon door de pedagogische bril

Ginny Moon heeft gelijk vertelt het verhaal over Ginny Moon. Ze woont nu in het blauwe huis bij haar voor goed gezin met haar voor goed ouders. Dat is super fijn en dat vindt Ginny ook. Ze heeft alleen een probleem. Ze is haar babypop kwijt. Die heeft ze 5 jaar geleden achter gelaten in haar huis in een koffer bij haar moeder toen ze weggehaald werd door de politie. Ze wil haar pop terug.

Allereerst wil ik even kwijt dat ik heel erg lang heb moeten nadenken over hoe ik dit boek ging recenseren. Ik voelde me namelijk super geïrriteerd tijdens het lezen van dit boek. Ik heb andere recensies gelezen die het boek echt heel hoog aanschrijven maar ik kan er gewoon niet over oordelen. Ik werk met kinderen met autisme en hechtingsstoornissen en misschien dat het daarom zo oninvoelbaar voelde voor mij. Dat ik meer achter de woorden lees dan andere mensen? Misschien vind ik er wel zo veel herkenning in dat het in het verkeerde keelgat schiet? Ik weet het niet maar ik had enorm veel moeite met het boek uitlezen. Deze recensie is dan ook meer een pedagogische kijk op het boek dan een echte recensie.

Ginny Moon is een meisje van 14 jaar met autisme dat in een adoptiegezin terecht komt en het daar heel goed heeft. Alles wordt goed voor haar gestructureerd, haar ouders kennen haar maniertjes en mankementjes. Zoals dat ze niks zegt als mensen geen vraag stellen, ze 9 druiven krijgt als ontbijt en dat soort enorm autistische trekjes. Waar naar mijn idee echter de hele tijd omheen wordt gekeken is dat Ginny ook een hechtingsstoornis heeft. Autisme kennen mensen inmiddels wel maar hechtingsproblematieken zijn een scala aan problemen die nog weinig bekend is bij mensen.

De hechting aan hechtingsfiguren gebeurt in de beginjaren van het kind. Meestal met de moeder maar met een ander hechtingsfiguur kan ook (vader, oma, adoptiemoeder/vader etc). Het is de eerste en meest basale band die een kind aangaat in zijn babyjaren en het kind is afhankelijk in alles van de band met zijn hechtingsfiguur. Of het aandacht krijgt, liefde, maar ook eten, een bed en veiligheid. Als die band niet goed op gang komt of helemaal wordt verstoord krijg je een kind dat niet weet hoe het zich moet hechten aan mensen. Voor meer informatie over hechtingsstoornissen kijk op http://www.gedragsproblemen-kinderen.info/hechtingsstoornis

Dit is ook iets dat Ginny heeft en dit vind ik ontzettend moeilijk om terug te lezen. Het is niet zozeer het autistische gedeelte in Ginny Moon dat mij stoort maar het niet kunnen hechten. Je leest geen liefde terug in het gevoel of gedrag van Ginny en het lijkt mij als ouders ontzettend frustrerend om daarmee om te gaan. Ik geloof ook niet dat een adoptiegezin daarvoor kan kiezen als ze weten waar ze aan beginnen.

Omdat je in het hoofd van Ginny kijkt en allerlei autistische gedachten leest, kan het lijken of Ginny alleen maar autistisch is. Als je kijkt naar hoe weinig emotie ze heeft naar andere mensen toe, naar haar nieuwe hechtingsfiguren, zie je dat er meer aan de hand is. Hoe ze zich gedroeg in de eerdere adoptiegezinnen is heel typisch en als je je verdiept in deze problematiek herken je het ook terug in het boek. Ook haar obsessie met eten is een overblijfsel uit haar jeugd. Ze werd niet goed verzorgd en moest vechten voor haar eten. Nu hoeft dat niet meer maar dat instinct zit er nog.

Het is een leerzaam boek denk ik, mits je erbij in gedachte houdt dat er veel meer aan de hand is dan alleen autisme. Er zit zoveel meer in! Vandaar deze wat meer pedagogische kijk op Ginny Moon heeft gelijk.