Verstild in sneeuw en politiek!

Het is vele jaren geleden dat ik dit boek las. Mijn eerste boek van Orhan Pamuk. Het nam me helemaal in beslag, deze dikke pil met kleine letters, waar ik volledig in ondergedompeld was en het niet weg kon leggen. Dat kwam doordat het (politieke) verhaal mij enorm aansprak en door de prachtige taal waarin het geschreven is.

Citaat:
' Zit je een gedicht te schrijven?' vroeg de jongen achter het buffet van de andere kant van de zaak.
'Heel goed,' zei Ka. 'Kun je ondersteboven lezen?'
' Nee hoor, ik kan niet eens gewoon lezen. Ik ben weggelopen van school. Ik heb nooit leren lezen schrijven, en nu ben ik te oud voor dat soort dingen'.
'Van wie is dit nieuwe gedicht op de muur?'
'De helft van de jongeren die hier komen is dichter.'
'Waarom zijn ze er vandaag niet?'
'Ze zijn gisteren allemaal door de soldaten opgepakt. Sommigen zitten nu in de gevangenis, anderen houden zich schuil. Anders moet je het even vragen, dat zijn politieagenten in burger, die weten het wel.'
Op de plek die hij aanwees waren twee jongens in een fel gesprek over voetbal verwikkeld, maar Ka stapte niet op hen af en verliet het theehuis zonder hen iets te vragen.
Hij vond het prettig te zien dat het weer begonnen was te sneeuwen.'

Een hele mooi uitgave ook: sneeuwkleurige hardcover met de titel in glanzende zilveren letters en een inwitte sneeuwkristal op de voorkant. Dit bracht me elke keer volledig in de stemming om weer verder te lezen. Over de dichter Ka die vanuit Duitsland teruggaat naar Turkije om verslag te doen van verkiezingen en zijn jeugdliefde Ipek weer te ontmoeten in sneeuw en nog eens sneeuw...
Een ongelofelijke maar prachtige combinatie van een serene sneeuwwereld met keiharde Turks-Koerdische politiek in het noordoosten van Turkije.
Ik eindig met een citaat van Stendhal dat voorin in het boek staat:
' Politiek in een literair werk is als een pistoolschot tijdens een concert: ongepast maar niet te negeren. We gaan het nu hebben over heel kwalijke zaken...'