De dating show in outer space is terug!

Vorig jaar deed ik mee aan de Vlaamse Blogtour rond Phobos en ik was meteen verliefd op dit romantische verhaal in de ruimte van Victor Dixen. De cliff hanger liet me gefrustreerd en luidop schreeuwend achter, vol verlangen naar meer. Vol goede moed begon ik dan ook aan Phobos² en opnieuw was het meteen raak. Al bleef ik achteraf toch een beetje met een teleurgesteld gevoel achter.

Let op! Phobos² is het vervolg op Phobos. Als je het eerste boek niet hebt gelezen, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Phobos² zelf spoiler ik natuurlijk niet.

De twaalf kandidaten van het Genesisprogramma dachten te weten wat ze te wachten stond. Niet alleen doen ze mee aan dating-experiment, ook waren ze op weg om echte ruimtehelden te worden. In werkelijkheid zijn ze echter het slachtoffer geworden van een wrede samenzwering. Léonor dacht met haar logica de mannen op afstand te houden en tegelijkertijd haar gevoelens onder controle te houden, op weg naar eeuwige roem. Maar als er opeens echte gevoelens om de hoek komen kijken, blijkt het allemaal nog veel ingewikkelder in elkaar te zitten.

Phobos² gaat verder waar het eerste boek eindigde. Alle twaalf de kandidaten bevinden zich in de ontmoetingsruimte en buigen zich over het rapport Noé. Ondertussen doet Serena er alles aan om het voortbestaan van haar televisieprogramma te waarborgen.  De schrijfstijl van Victor Dixen wist me in Phobos² direct terug te brengen in het verhaal rond Léonar en de andere kandidaten. Het liefst had ik het boek aan één stuk door gelezen, maar helaas moest er gewerkt worden.

Waar ik in het eerste deel geen enkel probleem had met het hoofdpersonage Léonor - en Audrey me er op haar irritante karaktertrekjes moest wijzen - stoorde ik me in dit boek hier en daar aan haar karakter. Ook de manier waarop de anderen alle verantwoordelijkheid op haar schouders leggen vond ik storend en erg onrealistisch. Waarom zou Léonor de enige zijn die beslissingen mag maken? Wie is zij om de baas te spelen? En waarom luistert de rest naar haar?

cheesy scènes. Ik ben sowieso niet echt een zwijmelaar en ik vond dat de liefde er in Phobos² veel te dik bovenop ligt. De stelletjes hebben elkaar alleen maar gezien met een glazen wand tussen elkaar in en lang niet iedereen eindigt met zijn/haar eerste keuze van partner. Dus hoezo zijn het dan ineens allemaal tortelduifjes? Waarom zijn er geen stelletjes die ontevreden zijn over hun partnerkeuze?

Ik vond het wel erg leuk dat we meer te weten kwamen over Andrew en Harmony, de personages op aarde. In het eerste deel hadden deze personages mij al het meest getriggerd, dus ik was erg blij om ze terug te zien. Ik vind het tof dat ze ook een wezenlijk onderdeel uitmaken van het plot in dit tweede boek.

Mijn grootste teleurstelling in Phobos² was echter het einde. In het skype gesprek op de boekenbeurs had Victor Dixen ons een cliff hanger beloofd die vele malen erger zou zijn dan die van boek één. Ik had dus hoge verwachtingen van een frustrerend en vooral spannend einde, maar toen ik het boek dichtsloeg was het bij mij een 'meh' gevoel dat overheerste. Om de één of andere reden raakte het einde mij totaal niet - en ik ben niet luidop beginnen schreeuwen, wat bij Phobos wel het geval was.

Phobos² is een vlot lezend verhaal dat verder gaat na de gruwelijke cliff hanger van Phobos. Eindelijk weten we iets meer over het lot van de kandidaten van het Genesisprogramma - en hoe het nu allemaal verder gaat. Ik vind het erg tof dat ook de personages op aarde meer uitgespeeld werden en een wezenlijke toevoeging bieden aan het verhaal. Toch ben ik niet honderd procent overtuigd. De romantiek is me te cheesy en de verwachte spanning liet wat op zich wachten. De matige cliff hanger doet me minder dan vorige keer verlangen naar een vervolg, al wil ik zeker weten hoe de serie verder zal gaan. Een typisch gevalletje van een tussenboek in opwachting van de grote finale.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.