Hoe Ready Player One me liet huilen van geluk

Ik begon het jaar met Ready Player One, een boek van Ernest Cline dat al lange tijd op mijn verlanglijstje stond. Een verhaal over gamen, met vele referenties naar geeky films, games,  \boeken en strips klonk als muziek in mijn oren en gelukkig wist Cline mijn hoge verwachtingen waar te maken. Het was een waar feestje om dit boek te lezen.

Ready Player One begint in het jaar 2044. De wereld is een grote rotzooi: we hebben alle olievoorraden erdoorheen gejaagd, klimaatverandering viert zijn hoogtijdagen en de mensheid leeft in armoede en honger. Wade Watts ontsnapt dagelijks aan deze deprimerende werkelijkheid ingeplugd in OASIS, het wereldwijde online gameplatform ontworpen door James Halliday. Net als vele andere gunters houdt hij zich bezig met de zoektocht naar Halliday’s Easter Egg.

Halliday verspreidde na zijn dood een videoboodschap waaruit bleek dat er drie sleutels in het spel verstopt liggen, die leiden naar de ultieme prijs: complete controle over OASIS én de erfenis van James Halliday. Wie alle drie de sleutels vindt en de bijbehorende gates uitspeelt, wordt in een klap multimiljonair. De jacht op de sleutels voert honderdduizenden nerds, geeks en gamers terug naar de jaren tachtig van de twintigste eeuw, de tijd waarin Halliday opgroeide. In de popcultuur van the eighties gaan ze op zoek naar aanwijzingen en naar geluk.

De wereld van OASIS zit tot in de details goed in elkaar. Bovendien voelt de toekomst zeer aannemelijk aan: ik kan me goed voorstellen dat het niet lang meer duurt voordat mensen de virtuele wereld verkiezen boven onze gebroken planeet. Als lezer voelt het bij vlagen alsof je zelf aan het gamen bent en bij vlagen alsof je een film aan het kijken bent – wie is er overigens nog aan het uitkijken naar de verfilming van Spielberg?

Ook de personages voelen levensecht en ik vind het erg intrigerend dat iemand als Wade enkel online vrienden heeft, waarvan hij bijvoorbeeld de echte naam en woonplaats niet weet. Ik vind dat enerzijds heel moeilijk voor te stellen, hoewel ik tegelijkertijd het gevoel heb dat het in een digitale wereld als de onze niet lang meer hoeft te duren voordat niemand zijn eigen buren nog kent. De online vriendschappen van Wade gaan door dik en dun, zélfs als zijn eigen vrienden concurrenten worden in de zoektocht naar de sleutels. Want allemaal hebben ze met elkaar gemeen: de liefde voor eighties popcultuur en hun passie in de zoektocht naar de sleutels.

De liefde voor popcultuur uit de jaren tachtig zorgt voor een heerlijke onderdompeling – en voor mij een feest der herkenning. Ik las vele boeken van de favoriete schrijvers van Halliday, keek de films waar hij fan van was en ken een groot deel van de games die hem in de ban hielden. Behalve de liefde voor stripverhalen, voelde ik me behoorlijk begrepen in deze roman. Hoewel ik in de jaren negentig geboren ben, had ik het geluk om op te groeien in een geeky gezin. Maar ik kan me voorstellen dat dit boek ook super leuk is als je de boeken, films en games nog niet kent: naast een spannend verhaal krijg je er immers een hele stapel gratis lees- en kijktips bij en ook die zijn absoluut de moeite.

Wat heb ik genoten van de jacht op Halliday's Easter Egg. De personages zijn levensecht en tof, het verhaal zit boordevol actie en hoewel ik te jong ben om een eighties kid te zijn, herkende ik het overgrote deel van de boeken, films en games die genoemd worden in Ready Player One. Liefde voor zoveel geekyness! Ik beken: ik heb gehuild aan het einde van dit boek, van geluk - omdat Ready Player One zo damn perfect is!

Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.