Geen gemakkelijke roman

Na de kassakraker De Da Vinci code is het niet vreemd dat andere schrijvers en uitgeverijen een graantje willen meepikken van het succes van Dan Brown. Uitgeverij Karakter doet in elk geval een poging, zoals al blijkt uit de laatste regel van de flaptekst van dit boek: "Het Sixtijns Geheim is een adembenemende thriller waarin, na Leonardo's geheim in De Da Vinci code, nu ook Michelangelo's raadsel opgelost wordt." Feitelijk stamt het boek uit 1988 en werd nu van onder het stof vandaan gehaald.
Het raadsel van Vandenberg bestaat uit acht letters die bij restauratiewerkzaamheden aan de beschilderingen in de Sixtijnse kapel aan het licht worden gebracht. Heeft Michelangelo deze letters aangebracht om ketters gedachtegoed over te brengen? Het Vaticaan vreest van wel en stelt een onderzoek in, geleid door kardinaal Jellinek. Er volgt een speurtocht door stoffige bibliotheken en archieven, afgewisseld door overlegronden.

Eerlijk gezegd heb ik al vanaf het begin moeite te geloven of de ontdekking in de kapel zo wereldschokkend is. De hoge geestelijken maken zich er bijzonder druk om, alsof de "Heilige Moederkerk" op haar grondvesten schudt. Het komt op mij gezocht over. Uiteindelijk overtuigt het boek me op dit punt ook niet, waardoor de spanning totaal achterwege blijft. Alleen met de doodsbedreiging aan het adres van Jellinek probeert de auteur er nog iets van te bakken. Te laat.

Sowieso is Het Sixtijnse geheim geen gemakkelijke roman. Voorin het boek is er een lijst met personages met vermelding van hun functie. Maar wie onbekend is met de Roomse hiërarchie, zal met moeite de onderlinge verhoudingen gaan begrijpen. Dat is jammer, omdat je als lezer zo niet in het verhaal kunt inleven. Daar komt nog bij dat de meeste personen alleen namen en functies blijven. De karakters worden niet of nauwelijks uitgediept. Het rommelige perspectief, de soms complexe zinnen en het gebruik van Latijnse uitdrukkingen, verhogen het leesplezier evenmin.

Om toch een lichtpuntje te noemen, wil ik vermelden dat Vandenberg er blijk van geeft veel kennis te hebben van het Vaticaan en van Michelangelo. Wat dat laatste betreft, lees ik liever een biografie over de beeldhouwer/schilder. Dat is waarschijnlijk nog spannender ook.