Bekeringsverhaal

De Nederlander David reist met zijn vriendin Naomi de wereld over als ze in Griekenland verzeild raken. Daar wil zij perse naar het eilandje Paros om een kerk te zien. Hij voelt daar niets voor. David moet niets van kerk of geloof hebben. Maar als zijn vriendin op eigen houtje de veerboot neemt, bedenkt hij zich en reist haar achterna. Echter, zijn boot lijdt schipbreuk en David wordt ternauwernood gered. Vanaf dat moment komt hij in een nachtmerrie terecht. De veerboot blijkt door terroristen tot zinken gebracht te zijn en hij wordt verdacht.
Het geheim van Paros is het zoveelste boek dat inspeelt op de trend die Dan Brown in gang heeft gezet. Er is een geheim dat een religieuze groepering al duizenden jaren weet te verbergen en dat de Roomskatholieke kerk zal doen wankelen. Weer een boek dat de christelijke geschiedenis wil herschrijven. Maar, anders dan bij de Brown-klonen, deze thriller is voornamelijk een bekeringsverhaal. De cynicus David leert het geloof van zijn vriendin kennen en neemt dit voor waarheid aan. Een geloof van liefde en vergeving.
Overtuigen doet dit boek van André Oerlemans niet. Op zich is zijn schrijfstijl niet slecht en er is ongetwijfeld hard aan gewerkt om het boek foutloos op te leveren. Daarnaast is de setting voor dit drama prachtig. Maar daar houdt het eigenlijk mee op. De religieuze insteek van dit boek is af en toe tenenkrommend. De Katholieke kerk wordt neergezet als een instituut dat op macht belust is, hypocriet en moordzuchtig, en dat een valse leer aan de mensheid heeft opgedrongen. Voortdurend schiet de schrijver door met zijn zwartmakerij, alsof hij een persoonlijke wrok koestert die hij via David ventileert. Er zijn tal van kort-door-de-bocht redenaties en generalisaties. Hierdoor wordt het verhaal niet realistisch.
Als thriller is Het geheim van Paros ook niet geslaagd. Met de spanning wil het niet lukken. De ondergang van de veerboot wordt laconiek beschreven. David neemt nog de tijd om zich aan een ander voor te stellen voor hij te water springt. Daarna wordt er een krampachtige poging gedaan om het spannend te maken: als de politie de kerk betreedt waarin David opgevangen wordt, doet ze dat met veel machtsvertoon en het doorladen van wapens. Dit werkt eerder op de lachspieren. En dan is er een correspondent van de Dublin Post dat op het piepkleine eiland gestationeerd zou zijn.
Het is allemaal teveel van het goede: mensen die schateren van het lachen als er iets gebeurt dat hooguit een milde glimlach verdient; eindeloze discussies over het geloof; een geestverschijning. En dan wordt er bij drie personages zeer uitgebreid stilgestaan bij hun afkomst, wat de spanning ook niet ten goede komt.
Uiteraard is het verhaal fictie. Daarom is het misschien nog het schokkendst, dat de schrijver het allemaal ernstig meent met zijn tirade. In een nawoord hoopt hij zieltjes te winnen voor zijn denkbeelden. Erg liefdevol en vergevingsgezind komt het op mij niet over, en daarmee haalt hij alles onderuit waar hij anderen van wil overtuigen.