Inhoudelijk laat het boek te wensen over

Het afgelopen jaar las ik al twee historische detectives van de Brit Doherty over spion Hugh Corbett. Die boeken maakten weinig indruk op mij. Met De moorden van de witte roos maakt Doherty een begin van een nieuwe reeks, over Roger Shallot. Maar al bij het lezen van de flaptekst krijg ik bedenkingen. Shallot en zijn meester Benjamin Daunbey krijgen de opdracht om koningin Margaret behulpzaam te zijn bij het terugveroveren van de Schotse troon. Klinkt dat saai? Roger Shallot vindt het in elk geval wel een saai klusje.

Deze historische detective wordt geplaatst in het jaar 1517. Eigenlijk kijkt Shallot vele jaren later terug op het avontuur, en vertelt hij het verhaal aan zijn kapelaan. In de tekst zijn daarom voortdurend lappen tekst tussen vierkanten haken toegevoegd over de communicatie tussen Shallot en de kapelaan. En dan voegt Doherty ook nog extra informatie toe tussen ronde haken. Dit werkt op den duur irriterend, hoewel ik me kan voorstellen dat anderen dit soort meligheid juist leuk zullen vinden. Maar Doherty draait de spanning in het boek ook de nek om. Omdat Shallot terugkijkt, weet je als lezer dat elke keer als hij in gevaarlijke situaties belandt, hij er goed uitkomt.

Andere boeken van Doherty maakten niet veel indruk op mij, maar De moorden van de witte roos doet nog minder met mij. In het begin weet ik niet waar de schrijver naartoe wil. Er worden een aantal moorden gepleegd, maar daar wordt weinig mee gedaan, terwijl je zou verwachten dat deze onderzocht zouden worden. Dit gebeurt pas later in het boek.

Inhoudelijk laat het boek ook wel eens te wensen over. Zo wordt ene Melford op pagina 48 beschreven als een stevig gebouwde man. Een alinea later is het een slanke man. Dan heb ik het nog niet gehad over karakters, die weinig realistisch worden neergezet, en de historische feiten waarmee Doherty aan de haal gaat. Een dozijn doden later ben ik blij dat het boek uit is.