Heftig, verrassend debuut.

Dit boek mocht ik lezen voor de Valantijnsprijs 2024.
Blauwe Plekken van Sidney Raven is haar debuutroman en wat voor een. Het verhaal start met een heel heftig begin van iemand die op de vlucht is. Het blijkt de hoofdpersoon Zilla te zijn, maar waarvoor is ze op de vlucht? Deze opening zorgt ervoor dat je meteen in het verhaal zit.

Dan maken we een sprong in de tijd naar 11 weken eerder en langzaam ontvouwt zich het verhaal van Zilla en haar man Paul. Zilla is juriste en behartigt de zakelijke belangen van haar man Paul, die een bekend acteur is. Ze wordt voortdurend door haar moeder Ada op de kop gezeten en worstelt met haar onderdanige verlangens. Haar man Paul Arend kan haar daarin niet tegemoet komen.

“Trouw zijn aan Paul betekent eenzaam zijn in mijn verlangens. Een heel leven lang”.

Het verhaal wordt vertelt vanuit Zilla in de ik-vorm. Hierdoor leer je haar steeds beter begrijpen, ze neemt je mee in haar gedachten en gevoelens. Enerzijds maakt ze zich heel druk over het feit, dat vrouwen niet gelijkwaardig behandeld worden. Anderzijds worstelt ze met haar verlangen naar seksuele onderdanigheid en haar schaamte daarvoor. Omdat ze hier binnen haar huwelijk niets mee kan zoekt ze het elders bij minnaar Alain. Maar wat voor consequenties heeft het voor haar relatie en haar omgeving?

Het tweede thema in dit verhaal is de rol van de media. Als er foto’s van Zilla in de media verschijnen met haar blauwe plekken krijgt Paul dit in zijn schoenen geschoven. Hij wordt beschuldigd van mishandeling en hiervoor keihard afgerekend in de roddelbladen.

Raven weet in dit verhaal spanning af te wisselen met psychologische gedachtegangen en erotische scènes. De schrijfstijl is vlot, luchtig en vaak tot de verbeelding sprekend. Ze doorbreekt hiermee een taboe, die ondanks alle openheid toch nog steeds heerst op dit thema.

Tot slot worden we nog verrast met een heel mooi eind, zodat je het boek met een zucht weglegt en alles nog eens even tot je door moet laten dringen.