Een mysterieuze foto geeft een warm gevoel.

Onder het pseudoniem Aster Borg schrijft Johnny Bollé feelgood en romans. Dansen tussen wilde rozen is zijn debuutnovelle. En daarmee zet hij meteen de toon naar hopelijk meer in dit genre. Het is nl een feelgood met diepgang en dat spreekt me aan. Ik mocht dit boek lezen voor de Valentijnsprijs 2024.

De titel en cover springen direct in het oog. Sfeervol en romantisch. Kortom het geeft je een echt feelgood gevoel. Met een fijne, vlotte en beeldende schrijfstijl vlieg je door het verhaal heen.

“Het heeft geen zin om wanhopig aan het roer van het schip te draaien als het al lang op de klippen is gevaren” zegt Bo over haar stukgelopen relatie.

Het verhaal wordt geschreven vanuit Bo in de ik-vorm. Hierdoor voel je je meteen aangetrokken tot haar. Je leeft mee met haar emoties en vraagt je net als zij af, wat de foto haar wil vertellen. Haar bff Jerome, make-up artiest, neemt haar mee op vakantie naar Zuid-Frankrijk, zodat ze afstand kan nemen van Damain, haar ex, met wie ze een bloemenzaak runt in Parijs. Hij weet echter niet dat ze de vakantieplaats niet zomaar heeft gekozen, maar met een reden: een mysterieuze foto, die ze na het overlijden van haar moeder gevonden heeft. Hierop staat een caravan in een weiland met wilde rozen en een bordje met daarop de naam Saint-Rafaël. Een vrouw en een meisje zijn vaag te zien, maar Bo is ervan overtuigd dat zij het is met haar moeder.

“Ze danst met mij tussen de wilde rozen. We lachen en hebben plezier. Ik voel heel veel liefde voor haar. Ze zingt mee, ik gniffel omdat ze geen toon kan houden.”

In haar droom geeft dit haar een warm, melancholisch gevoel, maar ze komt er nog niet achter welke melodie het is. Welke rol speelt Janis Joplin’s Me and Bobby McGee in het verhaal? Prachtig hoe Aster Borg de spanning langzaam opbouwt in het verhaal totdat het mysterie zich ontvouwt. De zoektocht naar de identiteit en afkomst van Bo geeft het verhaal net dat beetje extra.