Een buitengewoon boek

De buitengewone opvoeding van Frida Wolf, is zeker buitengewoon. Naast de koepelgevangenis, met een buitengewone vader die psychiater is, maar werkt als gevangenis directeur. En een moeder die haar psychologische analyse van een getroubleerd kind, thuis doet. Met een wonderlijke familie en een veelzijdig palet aan vrienden.
Frida is het personage wat de lezer volgt, voornamelijk beschreven uit de derde persoon, soms met wisselend perspectief, een aantal hoofdstukken zijn opgedeeld in hele korte stukjes waarin er vanuit ander perspectief wordt gekeken, dit betreft periodes waarin wordt terug- of vooruitgeblikt. Binnen deze hoofdstukken wordt er heen en weer gesprongen in de tijd.
Het verder enigzins chronologische verhaal, maakt soms sprongen, wordt soms onderbroken door stukken met theorie (alsof Frida die uitzoekt), kortom: de schrijfstijl is op zijn minst opvallend te noemen. Het vraagt van de lezer op je hoofd er goed bij te houden, tegelijkertijd is het wel goed te volgen.

Het verhaal boeit, je leeft mee met de personage van Frida. Opvallend hoe het eind is vormgegeven, waarbij een persoon wordt geschetst die je als lezer kan plaatsen, omdat je weet hoe haar leven is geweest.

Origineel is het zeker, juist door al die wisselende vormen, de chronologie die toch ook weer niet echt chronologisch is. Je ziet de gevangenis en woonplek voor je, je leeft intens mee met Frida en tóch is er een bepaalde mate van afstandelijkheid.

Het laat de lezer verwonderd achter.