Goed gedoseerde info met een aantrekkelijke spanningsboog

Als volger van haar YouTube-kanaal keek ik lang uit naar het verschijnen van dit eerste boek in de reeks Levende steden. Verloren Aluria gaat over de wereld Erimaer, waar de tshaer zijn macht misbruikt. Een leger Grijzen – mensachtige wezens met een huid zo grijs dat er geen sprankje menselijkheid vanaf komt – verwoest het land en onderdrukt de bewoners van de magische wereld. Niet iedereen bezit magie, waardoor een interessante wisselwerking ontstaat, zoals handel in magische voorwerpen die ook door niet-magische mensen gebruikt kunnen worden.

Erimaer is geen onbereikbare wereld, wat een van de twee hoofdredenen is waarom ik dit boek wilde lezen. Rozendal heeft op een geloofwaardige manier onze wereld met haar fantasywereld verbonden, waardoor je een eigentijdse invalshoek krijgt. Stapje voor stapje ontdek je samen met de personages de wereld, de problematiek en de motivatie van eenieder die een rol speelt in dit geweldige verhaal.
De tweede reden dat ik dit boek ‘moest’ lezen zijn de levende steden. In haar filmpjes vertelde Rozendal al over de steden met gevoelens en een psychische gesteldheid die invloed heeft op de inwoners. Fascinerend, maar… zou het goed uitgewerkt zijn? Een groots concept als een levende stad wordt alleen geloofwaardig als het goed beschreven is en voor je gevoel klopt. Rozendal stelt niet teleur, in tegendeel. De verschillende levende steden hebben ieder hun eigen karakter, wat zich uit in de sfeer in de stad. Het is te vergelijken met een gemeenschap waarin eenieder onderdeel is van een groep en waarin je samen iets ongrijpbaars als groepssfeer creëert. Maar dan andersom, een levende stad beïnvloed te sfeer vanuit haar psychologische gesteldheid. Rozendal werkt de levende steden subtiel uit en gaat nog een paar stappen verder dan je zou verwachten. Hoe ze dit doet, kan ik niet zeggen, want dan zou ik te veel verklappen. Ik durf ook niet te veel over de personages te vertellen. Ik zou of te vaag blijven, of te veel blootleggen. Wel kan ik zeggen dat ik me met alle personages verbonden voelde en dat ik hen allemaal begrijp.

Verloren Aluria is enerzijds een complex boek, wat zich niet makkelijk laat samenvatten. We volgen meerdere personages, die op verschillende plaatsen in de wereld en op meerdere momenten in de tijd, hun queeste uitvoeren. Anderzijds zorgt de hoofdstukstructuur en de opmaak (al dan niet ingesprongen tekst) dat je altijd weet met wie je te maken hebt, waar je in de wereld bent en in welke periode het zich afspeelt. Er is goed nagedacht over het doseren van informatie: alles wat je moet weten, weet je, en als je even denkt ‘Huh? Waar gaat dit over?’ dan krijg je al snel een bevredigend antwoord. Natuurlijk zijn er vragen die je het hele verhaal met je meeneemt, dat is met alle goede boeken zo. Sommige vragen worden beantwoord, andere niet. Het is immers deel één van een reeks dat begint met een tweeluik en beloofd uit te groeien tot een tiental boeken. Dit verhaal leest heerlijk vlot, waarmee je het risico loopt dat er Grijzen in je dromen opduiken en dat je nooit meer de hand van je broer of zus aan kunt raken zonder te denken aan jullie gedeelde geschiedenis.