Hobbelige vlucht vooruit

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan, Pippi Langkous zou het gezegd hebben en Bilal Al Mashta brengt het in de praktijk: een doodle tijdens een rechtencollege leidde bijvoorbeeld tot een streetwaremerk, dus waarom zou hij niet ook kunnen schrijven?
Amin, een van de hoofdpersonen, gaat ook zo te werk. Hij komt voor het eerst in een theater en besluit in die wereld zijn carrière te maken. Daar kan hij zijn verbeelding de vrije loop laten. Zijn ideeën zijn echter te revolutionair voor menig theater, waardoor hij uiteindelijk zonder werk komt te zitten. In de keuken bij zijn moeder krijgt hij dan een lumineuze inval: hij gaat een bruiloft cateren! Dat hij geen ervaring heeft in de keuken noch met cateren mag de pret niet drukken.
Voor het koken belt hij namelijk Zahra, een godin in de keuken. Voor haar is Amin de volgende verlosser in haar leven. Eerst was dat Jamal, de man die haar verloste van haar ouders. Helaas bood dat huwelijk niet de verlossing waarop ze had gehoopt. Nadat ze van hem is weggegaan, heeft ze zich gestort op het enige wat er te doen was aan de rand van de woestijn: koken. Nu maakt ze de goddelijkste gerechten. Van haar migraine en donkere gedachten raakt ze helaas niet zomaar verlost.
Tussendoor maken we kennis met Monsef, een Nederlandse puber die vanwege zijn gedrag naar Algerije wordt gestuurd. Wat mij betreft is dit personage het meest afgerond. Zijn gedachten en overwegingen zijn echt die van een puber op de rand van volwassenheid. Sta je daar op dat stoffige plein plein met je spliksplinternieuwe schoenen.

Helaas duurt het even voordat de verhaallijnen goed bij elkaar komen. De entre-actes tussendoor zijn daarbij niet behulpzaam. Op zich zijn die best interessant om te lezen, zoals van Dalal, maar voor het verhaal zijn ze niet relevant. Er wordt al genoeg uitgeweid over het lot dat de hoofdpersonen treft en hoe veerkrachtig ze ermee omgaan.
Al met al is Coulis een beetje hollen en stilstaan voor mij. Regelmatig heb ik me afgevraagd of al die breedsprakige zinnen en de overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden typisch is voor de Arabische taal of dat de auteur wat meer darlings de nek had mogen omdraaien. Datzelfde geldt voor het gebruik van Arabische woorden en de noten. Het lijkt alsof hij te veel tegelijk in een boek heeft willen stoppen. Tegelijkertijd zitten er superstrakke stukken tussen, zoals het stuk waarin Amin en Moslef samen een plannetje uitvoeren om die cateringopdracht te scoren. Geniaal! Desondanks was het niet voldoende om me echt geboeid te houden.