Lezersrecensie
Weinig verheffende omgekeerde wereld
Toen De club van echte lezers van Atlas De Macht aanbood om te recenseren, verheugde ik me echt op het boek. Vroeger had ik wel eens boeken gelezen over vrouwen die de macht grepen of hadden, zoals de She-devil van Fay Weldon en de Dochters van Egalia van Gerd Brantenberg, en ik was benieuwd hoe het thema door Alderman was uitgewerkt.
Een grotere deceptie had het niet kunnen worden. Sommige scenes in het boek vond ik gewoon afschuwwekkend, maar ik moest door vanwege die recensie, hè. Goed, waar gaat het om: vrouwen ontdekken per ongeluk dat ze elektrische stoten kunnen geven. Welke impact dat heeft, wordt beschreven vanuit vier hoofdpersonen, de vrouwen Ally, Margot en Roxy en een man, Tunde. Belangrijke bijrollen zijn weggelegd voor Jocelyn, dochter van Margot, en Tatiana. Hun verhalen worden steeds in korte hoofdstukken beschreven. Bij de dames gaat dat nogal met zevenmijlslaarzen. In luttele bladzijden worden ze neergezet en als lezer moet je daarna maar begrijpen waarom ze vervolgens doen wat ze doen. Tundes verhaal meandert meer door het boek heen en lange tijd is eigenlijk onduidelijk wat hij in het boek doet, anders dan een mannelijke rol vervullen.
Er zijn een aantal redenen waarom ik dit boek met moeite heb uitgelezen. Overall heb ik moeite met de uitwerking van de gedachte wat er zou gebeuren als de vrouwen de macht zouden grijpen. Het is niet meer dan een simpele omkering van de werkelijkheid en ik zou zelfs zeggen dat de vrouwen nogal wraakzuchtig zijn en beslist niet op een verfijnde manier. Als dit de toekomst zou zijn, zou ik beslist het verzet in gaan. Verder vind ik de personen nogal karikaturaal uitgewerkt. Ook het taalgebruik stoorde me: verleden en tegenwoordige tijd in alinea's en zinnen door elkaar gebruiken en rare frases, zoals Margot die de kracht voelt 'klotsen' (p. 93), 'Ik was een ander persoon' (p. 152) en 'een pastille van ijs die vastzit in zijn keel' (p. 236).
Is er dan helemaal niks goed? Jawel. De strubbelingen van Jocelyn zullen voor menigeen invoelbaar zijn. Of het vertrouwen dat Roxy op het eind in haar soldaten stelt, dat iets over werkelijke macht zegt. Ook kon ik het boek beter plaatsen toen ik het interview met de auteur in De Volkskrant (26 januari) had gelezen. Want als je angstig en verloren bent, zou je soms maar wat graag een Ally, Margot of Roxy zijn. #DeMacht
Een grotere deceptie had het niet kunnen worden. Sommige scenes in het boek vond ik gewoon afschuwwekkend, maar ik moest door vanwege die recensie, hè. Goed, waar gaat het om: vrouwen ontdekken per ongeluk dat ze elektrische stoten kunnen geven. Welke impact dat heeft, wordt beschreven vanuit vier hoofdpersonen, de vrouwen Ally, Margot en Roxy en een man, Tunde. Belangrijke bijrollen zijn weggelegd voor Jocelyn, dochter van Margot, en Tatiana. Hun verhalen worden steeds in korte hoofdstukken beschreven. Bij de dames gaat dat nogal met zevenmijlslaarzen. In luttele bladzijden worden ze neergezet en als lezer moet je daarna maar begrijpen waarom ze vervolgens doen wat ze doen. Tundes verhaal meandert meer door het boek heen en lange tijd is eigenlijk onduidelijk wat hij in het boek doet, anders dan een mannelijke rol vervullen.
Er zijn een aantal redenen waarom ik dit boek met moeite heb uitgelezen. Overall heb ik moeite met de uitwerking van de gedachte wat er zou gebeuren als de vrouwen de macht zouden grijpen. Het is niet meer dan een simpele omkering van de werkelijkheid en ik zou zelfs zeggen dat de vrouwen nogal wraakzuchtig zijn en beslist niet op een verfijnde manier. Als dit de toekomst zou zijn, zou ik beslist het verzet in gaan. Verder vind ik de personen nogal karikaturaal uitgewerkt. Ook het taalgebruik stoorde me: verleden en tegenwoordige tijd in alinea's en zinnen door elkaar gebruiken en rare frases, zoals Margot die de kracht voelt 'klotsen' (p. 93), 'Ik was een ander persoon' (p. 152) en 'een pastille van ijs die vastzit in zijn keel' (p. 236).
Is er dan helemaal niks goed? Jawel. De strubbelingen van Jocelyn zullen voor menigeen invoelbaar zijn. Of het vertrouwen dat Roxy op het eind in haar soldaten stelt, dat iets over werkelijke macht zegt. Ook kon ik het boek beter plaatsen toen ik het interview met de auteur in De Volkskrant (26 januari) had gelezen. Want als je angstig en verloren bent, zou je soms maar wat graag een Ally, Margot of Roxy zijn. #DeMacht
1
Reageer op deze recensie
