Gesol met vissers

Vanuit jeugdsentiment wilde ik dit boek graag lezen. Vroeger togen we elke zomer met de domp vanuit Hoogmade naar Friesland via het IJsselmeer en/of de Randmeren. Een van die keren ben ik afschuwelijk zeeziek geweest vanwege een storm op het IJsselmeer; ik kan me de korte golfslag die diverse keren wordt genoemd nog levendig herinneren.
Het boek kent op zijn tijd ook zo'n korte golfslag, als de auteur de lezer overstelpt met feitjes, namen en bijnamen (en dat zijn er veel!) en allerlei zijpaden en -paadjes. En dat vind ik meteen het grote minpunt van dit boek. Het begin is al wat taai als de vier vissersfamilies worden geïntroduceerd met al hun bijnamen. Ik was in ieder geval in no time de draad kwijt wie wie was. Op andere momenten kon ik weer heerlijk lange slagen maken in het verhaal. Je ziet het harde leven van de vissers rondom de Zuiderzee bijna voor je, altijd bezig, altijd schrapen om de eindjes aan elkaar te knopen en dan opeens weer tijden met goede vangsten. Je krijgt een beetje een idee van de verschillen tussen de plaatsen aan de oost- en de westkust. Je gaat begrijpen waarom de sociale cohesie in die dorpen en op de eilanden zo groot is. Invoelend wordt beschreven hoe er gesold wordt met de vissers als eerst de Afsluitdijk en daarna de polders worden aangelegd, hoe er over in plaats van met hen wordt gepraat. Iedere keer weer komen de vissers in de knel, door de vis, de overheid of Europa. De persoonlijke verhalen van Cees, Jurie, Jan en alle anderen zijn bij vlagen aangrijpend. Die mannen en hun vrouwen krijgen ook een gezicht dankzij de foto's tussendoor. En dan, opeens, is er weer zo'n storm aan feitjes en weetjes en zijlijnen. Misschien heeft de auteur bewust hiervoor gekozen, op mij maakt het de indruk van afgeraffeld werk en onvoldoende redactie. Zonde.